Bijna niets is vermoeiender dan slenteren door een museum. Hoe boeiend het getoonde ook is, het tempo waarmee je het geëxposeerde passeert en bekijkt is zo fnuikend voor je benen dat daar bij mij althans altijd een onontkoombare vermoeidheid in toeslaat. Vooral in musea waar de enige zitgelegenheden ingenomen worden door altijd nors kijkende suppoosten. De ontspanning bestaat dan louter uit het verplaatsen van je gewicht van je linker- naar je rechterbeen en vice versa. Maar dat biedt nauwelijks soelaas tegen de optredende museumbenen. Uit navraag weet ik dat dit ongerief door menigeen gedeeld wordt. Maar ja, in Amsterdam moet toch met enige regelmaat de Hermitage aan de Amstel aangedaan worden om die stad helemaal te beleven en Den Haag zonder Mauritshuis is ook niet helemaal af. Die twee steden bezoek ik tegen de tijd dat mijn vrije-reisdagen bijna verlopen. Het is toch zonde om die ongebruikt aan de NS te schenken. Nee, dan maar liever een paar vermoeide benen. Kunst genieten kost je wat (en als het aan de regering ligt steeds meer).
Net over de grens met Duitsland ligt een museum waar je een wandeltempo kunt aanhouden en de vermoeidheid van een meer actief kaliber is. Museum Insel Hombroich. Ik was daar als een laat verjaarscadeautje. Goede vrienden laadden mij en Gade in hun auto en in een goed uur bevonden wij ons op het Insel. Het ligt volgens de omschrijving in een “kenntnisreich und einfühlsam gestaltete, renaturierte Park- und Auenlandschaft an der Erft”. Dat laatste is een snelstromend riviertje. Het park is een verademing. Her en der staan gebouwen die op zich het kunstwerk zijn en elders zijn ze ingevuld als paviljoen en tentoonstellingszaal. Maar zo wijds opgezet dat slenteren niet in je opkomt. En nu het weer zo fabelachtig zomers is op deze lentedag wordt het een heel mooi uitgesteld cadeau. Het aardige is ook nog dat in het cafetaria het eenvoudige maar smakelijke voedsel gratis is. Een vrijwillige bijdrage voor het personeel, staat op een bordje. Dat is ook het enige bordje dat je tegenkomt. “Der Besucher ist aufgefordert sich auf seine Wahrnemungen und Urteilsvermögen zu verlassen.” Ik vond het de moeite waard; een museum zonder museumbenen.