Mop

Ben ik nou een oude sikkeneurige man geworden? Een paar mensen om mij heen zeggen van wel. Ik zit aan mijn glaasje Rivella in de pauze van onze tweewekelijkse koorrepetitie. Het is eigenlijk geen repetitie, want dat zou kunnen vooronderstellen dat we bezig zijn naar een uitvoering toe te werken. Maar dat is niet zo. We zingen vooral voor onze eigen lol. Het resultaat daarvan moet je een publiek niet willen aan doen. In die pauze worden de gesprekken die tijdens het zingen al begonnen zijn vrolijk voort gezet. Gezelligheid staat voorop. Koordiscipline is een onbekend begrip en de dirigente heeft aan een woord lang niet genoeg om de meute stil te krijgen. Ooit zat ik bij een groot mannenkoor waar een hoofdknikje en klein handgebaar van de dirigent voldoende was om 120 man bij de les te krijgen en muisstil gefocust te zijn op de zang. Dat zie ik hier nog niet gebeuren.
Pauze dus. Op de een of andere manier komt een van ons erbij en mop te vertellen. Nu is een goede mop ook aan mij meestal zeer wel besteed, maar dit keer valt de de vermeende grap bij mij heel slecht. Het is het verhaal van iemand de bij Petrus aan de hemelpoort komt en daar uiteindelijk geweigerd wordt omdat hij een islamitische Marokkaan is. Gelach om mij heen, maar ik kan niet verder komen dan te zeggen dat ik zo’n mop niet meer vind kunnen. Hij is tersluiks doordrenkt van racisme. Als ik dat de verteller duidelijk maak zegt hij dat dat helemaal niet zo is. Het is toch gewoon leuk, volgens hem. Wat is daar nou racistisch aan? Ik probeer hem dat duidelijk te maken, maar dat lijkt een op voorhand tevergeefse missie die bevestigd wordt met zijn opmerking dat ik zeker ook tegen Zwarte Piet ben. Het gesprek stokt.
Ben ik nu een sikkeneurige oude man geworden?