Monter

Waar kan een mens druk mee zijn. Dat vroeg ik mij gisteravond opnieuw af, toen onze Werkgroep Literaire Bakens weer bij elkaar kwam. Zes heren, mannen meer, die zich druk maken om onze stad van een aantal literaire teksten te voorzien op aansprekende plaatsen. En ik had die avond een déjà vu. Ik had deze avond al eens meegemaakt, twee maanden geleden. Ik heb daar ook over geblogd. Maar om dat blog nu hier weer in zijn geheel te herhalen, lijkt mij een weinig zinnige zaak. Blijft de vraag of veel mensen het gemerkt zouden hebben. Misschien zijn de lezers van toen al afgehaakt of is het geheugen van de mens te kort of te selectief om op zich onbelangrijke zaken te blijven  herinneren.
Als zodanig geniet ik wel van dit soort avondjes. Je doet er geen mens kwaad mee, het scherpt de geest en het is ook nog eens een aardige oefening in debat om de ander met volstrekt niet ter zake doende argumenten te overtuigen. En je leert er ook timen. Net lang genoeg je mond houden om dan op een wel gekozen moment met jouw (schijn)argument te komen en je vermeende gelijk te halen. En dat alles toch in grote en van tijd tot tijd schijnbare eensgezindheid. Soms vorm je een fractie met de een, dan met de ander. Het is als het spelen van Risk zonder bord. En het leuke is dat het nergens om gaat. Ja, om een mooie tekst ergens geplaatst te krijgen, maar er zijn zo veel mooie teksten, er zijn zo mooie plaatsen. Maar in het licht van de wereldproblematiek, ja, we kunnen het niet groot genoeg maken, stelt het weinig voor. Er valt weinig te lachen op dit moment in dit land, ik somber geregeld heel wat af, maar een avondje literaire bakens montert me zeer op.
Ik mail nu de tekst van een gedicht van Anton Korteweg naar de collega-werkgroepleden. Er blijken meerdere versies te bestaan en nu moeten we kiezen. Waar kan een mens druk mee zijn.