Monseigneur

Het loopt tegen zessen. Gewoontegetrouw zet ik de tv aan. Voor het nieuws. In ons vakantiehuisje is net vandaag een spiksplinternieuwe geïnstalleerd. Breedbeeld en verder alles er op en er aan. 25 zenders. Met een oog en een half oor zie ik het wereldnieuws langs komen. Syrië, Jemen en de ruzie tussen Poetin en Obama. Al weken het zelfde. Maar dan hoor ik de nieuwslezer vertellen dat Bisschop Jan Bluyssen is overleden. Even lijkt alles stil te staan en dan tuimelt het in mijn hoofd. Ik kan en wil mijn tranen niet bedwingen. Een paar jaar geleden interviewden ik hem nog bij het verschijnen van een groot boek over zijn voorganger Mgr. Bekkers. Tientallen jaren daarvoor mocht ik regelmatig contact met hem hebben als lid van zijn pastorale raad en vicevoorzitter van de agendacommissie van die raad. Ik was en bleef zeer gesteld op Mgr. Bluyssen, de man die de kerk waar ik mij thuis voelde, personifieerde. Een kerk waar het goed toeven was en die zeker op lokaal en in die tijd ook nog bisschoppelijk niveau niet veroordeelde. Maar luisterde, het gesprek bleef aangaan en niet direct met een veroordelend vingertje klaarstond. Waar dialoog geen loos begrip was en bezieling en inspiratie  uitgangspunten waren.
Totdat er een gans andere wind ging waaien. De tijd van de vele wegen en de ene weg was voorbij. De bisschop werd ontslagen. Om gezondheidsredenen werd gezegd. Rome vindt al gauw een reden als zij dat nodig achten. En mijn kerk brokkelde af.
De dood van Jan Bluyssen brengt heel veel herinneringen terug. Herinneringen die gepaard gaan met een groot gevoel van heimwee. Naar mijn tijd als voorzitter van een parochieraad in Hatert die door de monseigneur zelf werd geïnstalleerd.  Zinnebeeld van een gemeenschap, van je thuis voelen, van bij elkaar horen. Waar in vrijheid werd gevierd. Totdat het allemaal anders moest omdat… Ja, waarom?
Bisschop Bluyssen zal mij het antwoord niet meer geven, hoe zeer ik hem daar ook om bid. Er is een monseigneur gestorven.