Moe

Vandaag is het zondag. Los van de wekelijkse kerkgang heb ik niets gepland. Ik hou van die dagen waarop er niks schijnt te gebeuren en die er vooral zijn om de vermoeidheid een beetje uit het lijf te laten vloeien.Want dat wel nodig na het dagje van gisteren. Niet dat op zich vermoeiend was, maar soms slurpen sociale contacten zoveel energie dat je aan het eind van de avond voelt dat je moe bent, heel moe. Zo moe dat je zelfs bij het wakker worden de volgende ochtend voelt hoe zwaar je benen nog zijn en je alleen maar denkt: ik wil nog slapen, slapen, slapen. En je plakt dan nog gauw een halfuurtje slaap aan je nachtrust toe. Net voldoende om wat fitter op te staan en je neemt je voor om later op de dag nog even tv te kijken. Niks is zo slaapverwekkend als een ergens in Italië rond rijdend peloton wielrenners te zien.
Terug naar gisteren waar ik ’s middags aandachtig luisterde naar het verhaal van een bevriende biografe over haar vuistdikke boek over een befaamd dichter. Gade had ook nog een rolletje in het geheel. Zij had wat vragen voorbereid en presenteerde het geheel in onze favoriete boekhandel voor een aandachtig publiek. Ik genoot van de inleiding en de wijze waarop de biografe een gedicht onder handen nam, op verbanden wees en er nieuwe lagen in liet ontdekken. ‘Iedereen’ was er. Dus daarna ook nog babbelen met deze en gene. Het beroerde is dat ik in druk gezelschap maar de helft en vaak nog minder versta van wat men tegen mij zegt, maar inmiddels ben ik tamelijk bedreven in op het kennelijk juiste moment  knikken of een instemmend “Ja, ja” te laten horen. Die vaardigheid kwam mij ook later op de dag nog te stade toen wij naar een huisconcert gingen waar een Canadese singer-songwriter optrad. Prima zangeres, maar toch zijn we na de pauze vertrokken. Gade en ik waren te moe om nog geconcentreerd te kunnen luisteren. We hebben onze energie nog hard nodig.