Moddergat adieu

Aan de ander kant van de dijk kon je tot de Noordpool kijken. Aan deze kant lag een rij huisjes. Kleine huisjes, vissershuisjes. Zeventien jaar geleden kocht mijn neef een van die huisjes en Moddergat werd voor ons een begrip. Het was een huisje van niks, maar ook een huisje van alles. Want wat heeft een mens meer nodig dan een goed bed, een boek, een keuken en een luie stoel. Moddergat, we logeerden er een paar keer, werd het redactie lokaal van Dossier Moddergat. Naar het noorden lag er de dijk, de andere kant op was er ruimte, alleen maar ruimte, de ruimte van het Friese platte, heel platte land. Neef waarschuwde ons ooit dat er een huisje naast het zijne te koop was. Het was een mooie zonnige dag dat we het erover hadden. Zou het iets voor ons zijn? Gezelig toch. Een huisje op de plek waar Nederland al lang was opgehouden Nederland te zijn. Het was Friesland  geworden als om de overgang van land naar zee wat makkelijker, wat logischer, wat vanzelfsprekender te maken.
We hoorden van de stormen die daar nog harder stormden en we hoorden hoe regen tegen de ramen zou kletteren en het huisje zich nog verder terug trok in zich zelf. Mooi voor een lang weekend, geschikt voor een weekje er tussen uit. Maar dat was het dan ook wel. Daardoor bleef Moddergat voor ons een aantrekkelijk verblijf, maar wel heel tijdelijk.
Neef heeft Moddergat verkocht. Wij kunnen het bij de nieuwe eigenaars misschien nog wel een huren, maat het is niet meer het Moddergat dat het was, het Moddergat van Neef.
Ooit organiseerde Neef een Dossier Moddergat-weekend voor de trouwe lezers van het bijna daagse dossier dat hij schreef. Moddergat werd voor velen een heel vertrouwde plek, ook toen de voltallige redactie naar Frankrijk verhuisde. Moddergat is daar waar jij wilt dat het is. Soms ligt het alleen maar verscholen achter een waddendijk te niksen, maar even vaak bestiert het het bestaan en geeft het kleur daaraan. Moddergat houdt op te bestaan. Adieu, het ga je goed Moddergat. Laat van je horen.