Het is nu al weer bijna 50 jaar geleden dat ik in Amsterdam stage liep bij de Stichting Nederlandse Pantomime. Die stichting was gehuisvest in een oud schoolgebouw aan de Haarlemmer Houttuinen. Onder die stichting vielen een mimeschool, een theatergroep, Carrousel genaamd, en er werden cursussen gegeven op het gebied van de mime en pantomime. Roemruchte namen als Jan Bronk, Rob van Reijn, Peter Faber waren verbonden aan die stichting. In dat ruime half jaar begon de dag voor mij met een uur klassiek ballettraining en daarna was ik manusje van alles bij Carrousel of ging met Jan Bronk het land in als hij her en der cursussen gaf. Ik organiseerde mime-weken mee en vermaakte mij uitstekend. Ik volgde de maandag- en donderdagavondcursussen en had een conditie waar ik nu alleen nog maar een beetje van kan dromen.
Het plezierige van mime en eigenlijk van alle bewegingskunst is dat, omdat er niet gesproken wordt, je je eigen verhaal kunt invullen.Tenminste als je behoefte hebt aan een verhaal. Heel vaak is het alleen maar genieten van de beweging als zodanig en is het verhaal niet eens echt nodig. Niet alles hoeft woorden te krijgen. Misschien is dat ook wel de makke van poëzie en literatuur, ja zelfs van een blog. Dat heeft woorden nodig om zijn bedoeling duidelijk te maken, dat kan niet zonder woorden. Of is het ultieme gedicht, de meest complete novelle, de meest ontroerende roman niet meer dan een blanco vel papier, een verzameling lege pagina’s? Is daarmee zelfs het ongezegde gezegd?
Terug naar de mime. Ik kom op deze beschouwing nadat ik gisteravond René van ’t Hofs voorstelling ‘Dag Vlieg’ heb gezien. Mime, pantomime, slapstick en misschien zelfs een verhaal. Een verhaal dat door de volle zaal op zijn eigen manier begrepen wordt. Op voor mij ontroerende momenten wordt er hilarisch gelachen. Op het oog eenvoudige grappen roepen verstilling op. Met als enig instrument het soepele lijf van Van ’t Hof, dat van onbeholpenheid, afbraak vertelt. Vertelt zonder woorden. Een overdonderend woordeloos verhaal. Bewegingskunst met gekalligrafeerde hoofdletters.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Verbaasde me soms ook over de lach bij ontroerende momenten. Vriendin M en ik na afloop: ik zag soms mijn moeder/mijn vader, en hun problemen om overeind te blijven, letterlijk.