Mijnheer Puts

In 1993 verhuisde ik naar het adres waar ik nu nog, met veel genoegen, woon. Ik maakte kennis met mijn buurman, of eigenlijk hoefde dat niet, want het was een bekende. Zonder dat ik het wist had ik het huis naast dat van Mijnheer Puts gekocht. Een ooit had ik ik bij Mijnheer Puts drie achtereenvolgende keren een Renault gekocht. Mijnheer Puts was verkoper bij Janssen-Ederveen, de Renault-dealer in die dagen. Misschien was hij ook wel 1e verkoper of chef verkoop, want zoiets straalde Mijnheer Puts uit. Mijnheer Puts noemde mij in die tijd al Jan, op zich niet vreemd, want zo heet ik ook, maar tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe Mijnheer Puts’ voornaam is. Toen ik in zijn straat kwam wonen reed ik geen Renault meer, maar een Lada Samara. “Jan, wat heb je nou toch gedaan,” was het enige commentaar dat hij daarop leverde en toen ik later overstapte op Hyundai straalde het onbegrip van zijn gezicht. Mijnheer Puts was Renault. Tot ver na zijn pensioennering, en dat was hij allang toen ik er kwam wonen, bleef hij klusjes doen voor dat merk. En van tijd tot tijd kreeg ik Renaultcadeautjes toegestopt, een strandbal, een weekendtas.
Na een mensenleven in de straat gewoond te hebben, verhuisde Mijnheer Puts een paar jaar geleden  naar een aanleunwoning. Hij was inmiddels ver in de 80. Hij was licht aan het achteruit gaan. Dat kon je al zien aan zijn achtertuin. Ooit toonbeeld van opgeruimdheid verkommerde die een beetje. Het gras werd nauwelijks meer gemaaid en in de herfst was er niet meer het bijna dagelijkse gezoem van de bladblazer. In die tijd ging ook zijn hondje dood. Toen Mijnheer Puts vertrok kwam het huis niet te koop. Hij bepaalde dat zolang hij leefde het huis niet verkocht zou worden. Het werd het onderkomen voor zijn kleinzoon. “Woont er tenminste nog een Puts in de straat!” was zijn devies.
Gisteravond werd er gebeld. De kleinzoon met zijn vriendin. Ze hadden iets belangrijks te vertellen. Even dacht ik dat ze kwamen vragen of ik hen zou willen trouwen, maar dat was nog niet aan de orde. Opa was 2e Kerstdag overleden. 90 jaar, zei de vriendin. 90 en een half vulde de kleinzoon aan.