Mijlpaal

Het wordt weer eens tijd mij  zoon te bellen. Ik bel hem nooit eens zo maar. Als ik bel is dat negen van de tien keer dat er iets met mijn laptop is. Op de een of andere manier heb ik een verkeerd knopje ingedrukt of en combinatie van toetsen en dat wat ik verwacht dat het apparaat zou moeten doen gebeurt niet. Meestal gebeurt er helemaal niets.Dat is ook nu het geval. Ik moet een eenvoudig pdf-bestandje printen. Ik vervul alle daartoe geëigende handelingen, vergeet zelfs niet de printer aan te zetten, maar deze begint niet te ratelen. Ik probeer het nog eens en nog eens en zie wel dat de rij met printopdrachten langer en langer wordt, maar dat er geen afdruk uit de machine komt rollen. Dat kan maar een ding voor mij betekenen:  Zoon lief bellen uitnodigen voor een kop koffie en al hij er dan toch is kun je dan gelijk even naar mijn computer kijken. Hij zegt dat hij toch al van plan was langs te komen. Er is tenslotte genoeg samen te bespreken nu daar nog tijd voor is. Binnen het half uur is hij er met echtgenote en hond. Het computerprobleem is tamelijk snel opgelost. Op een of andere manier waren mijn computer en een al lang afgedankte printer nog met elkaar verbonden en zweefden ergens in het universum een aantal printopdrachten die hun  doel nooit zouden kunnen bereiken. Ik zie de metaforen op mij afstormen, ik dolende ziel op zoek naar, maar schietend langs het punt waar0p het woord weer vaste vorm krijgt en betekenis krijgt en ik mijn bestaan in luttele woorden probeer te vangen. Woorden van toen en nu, speurend naar die van straks en dan.
Zoon vertelt dat ik onlangs de 3.000 stukje gepasseerd ben. D r i e d u i z e n d  stukjes hier verzameld. Een mijlpaal, bericht van een bestaan, flarden van een bestaan.
Het wordt tijd voor een epiloog. Ik had ooit een koordirigent die ons zangers voorhield: “Als je ‘Amen‘ maar goed klinkt.” Ik ga mijn best doen op naar een volgende mijlpaal.