Mensenrechten

Vandaag is het de Dag van de Mensenrechten. Het is zo’n dag waarbij je je afvraagt of de vlag daarvoor wel moet worden uitgestoken. En mocht dat al zo zijn dan lijkt halfstok meer op zijn plaats dan fier wapperend in de top. Overigens zou dat vandaag al helemaal niet gepast zijn. Vandaag is immers ook de herdenkingsbijeenkomst voor Nelson Mandela in Zuid-Afrika. Misschien moet later op de dag de vlag wel omhoog voor de winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede. Maar ook dat is soms controversieel.
De mensenrechten zijn vervat in dertig kloeke artikelen. Het eerste artikel, daar zouden we eigenlijk al genoeg aan moeten hebben: “Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen.” Alle artikelen die dan volgen zouden, als ze opgevolgd zouden worden, de realisering van een hemel op aarde betekenen. De Hof van Eden zou er weer zijn, zouden we ons met ons allen aan die 30 regels houden. Neem nou artikel 3: “Een ieder heeft recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon.” Samen met artikel 1 lijkt dan toch alles gezegd. Natuurlijk is het mooi dat er ook nog dingen in staan over onderwijs en gevangenschap en slavernij. Over foltering en detentie, asiel zoeken en eigendom. Maar bij elk artikel zijn er voorbeelden van schending. Voorbeelden te over.
De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens zou ook betiteld kunnen worden als de Grondwet van Utopia. Dat niet bestaande land waar het uitzonderlijk goed toeven moet zijn. Utopia, het buurland van Luilekkerland. Twee landen  waar je niet naar toe kunt, waar je alleen van kunt dromen. Oscar Wilde zei ooit: “A map of the world that does not include Utopia is not worth even glancing at.” Dus blijven we maar dromen over het onbereikbare. Dertig artikelen waarmaken, het is me nogal een opdracht. We hebben al moeite genoeg met de Tien Geboden.