Mening

Niet begrijpend hoor ik soms hoe snel iemand, doet er niet toe wie, ergens een mening over heeft. Met onwaarschijnlijke stelligheid lees ik wat iemand vindt. Geen greintje twijfel. Zo is het en niet anders. De waarheid wordt met het nodige aplomb verkondigd. Zeker is zeker en zo is het.
Soms, op mijn zwakkere momenten, ben ik jaloers op de mensen die zo overtuigd van het eigen gelijk, weten hoe de wereld in elkaar steekt. Het lijkt of zij geen vragen hebben, geen twijfels, de wijsheid in pacht hebben en hun werkelijkheid als de enige waarheid zien. En erger nog hun waarheid als de werkelijkheid beschouwen. Een waarheid en werkelijkheid die stoelt op dat wat waarneembaar is, op feiten, op wetenschap.
Ik denk terug aan een gesprek in DWDD van 8 oktober l.l. tussen Mathijs van Nieuwkerk en Beatrice de Graaf. Ik zie en hoor hoe na minuut 9 in het gesprek de een de ander van geen kanten kan of wenst te begrijpen.Van Nieuwkerk verbaast zich er over dat De Graaf als wetenschapster toch gelovig kan zijn. Hij lijkt haar bijna te verwijten dat zij nota bene als professor christelijk is. Hoe verkokerd kan een visie zijn! De Graaf heeft de hoop dat er ooit een einde aan alle ellende zal komen, maar zij is niet een naïeve fantaste die door optimisme gedreven niet zou zien dat de mens niet alleen maar lief en aardig is. Maar voor haar is er een groter geheel waar wij mensen in passen. Van Nieuwkerk is daar als ongelovige bijna jaloers op, maar hij ziet nog niet het begin van een realisatie van dat de ellende ooit zal stoppen. Daar ontbreekt volgens hem elke wetenschappelijke grond aan. Vol overtuiging riposteert De Graaf dan dat geloof en hoop de vaste grond zijn van de dingen die je niet kunt weten, maar waar je op vertrouwt. Dat spreekt mij zeer aan. Het leven bestaat niet alleen uit meningen, maar ook uit visie, uit geloof en vertrouwen.