Mening

Van heel veel dingen vind ik wel wat. Van een heleboel meer andere dingen vind ik niets. Ik heb dan geen uitgesproken mening. Daarvoor zijn een aantal redenen. Ik zie vaak van iets zowel de ene als de andere kant, want er zijn maar weinig zaken die of goed of fout zijn. Meestal is er sprake van goed en fout en dan vind ik het moeilijk absoluut voor of tegen te kiezen. Geregeld overkomt het mij ook dat iets waar de mensen, wie dat ook mogen zijn, zich vreselijk druk over maken, ja zelfs de barricaden voor opgaan mij in het geheel niet raakt. Een te ver van mijn bed show of in mijn ogen te onbenullig om mij lang mee bezig te houden of iets van te vinden.
Het overkomt mij geregeld dat ik met verbijstering, een lichte weliswaar, iemand een standpunt in zie nemen  zo absoluut dat elke mogelijkheid tot nuance afgesneden is. Zij lijken precies te weten hoe de wereld in elkaar zit althans in elkaar zou horen te zitten. En zou je daar iets tegen in willen brengen dan voel je je al gauw ondergebracht in het kamp van de onwetenden, de onbenullen die het grote verband weigeren te zien. Een prima plek overigens waar veel genuanceerde denkers, twijfelaars en vragenstellers huizen. Geen types van het zeker weten en van het zo is het. Op die plaats wonen de dichters, de artiesten, de het-zou-best-ook-eens-kunnen-zijnders. Daar heerst de verbeelding, is de fantasie aan de macht.
Maar hoe tegenstrijdig is de mens? Soms reken ik mij tot bewoners van dat imaginaire Utopia, maar met even veel overtuiging vul ik de vragen van het 1-Vandaagpanel in en geef, zonder ook maar enige nuance, mijn opvatting of ik voor of tegen de nieuwe euthanasie wet ben of een andere politieke of ethisch gelaagde kwestie. En ’s avonds zie ik op tv of ik hoor bij de meer- of minderheid. Dan heb ik vaak de neiging om dan alsnog  “ja, maar” te zeggen. Mijn mening is in procenten vertaald, wiskundig geduid en in een trend omgezet en van elke nuance ontdaan. Misschien schrijf ik me wel uit als panellid. De twijfel is mij te lief.