Melkmeisje

Er zijn maar een paar dingen die mij mijn hele leven vergezeld hebben en die nu nog een plaatsje in mijn huis hebben. Op de vensterbank ligt de tabaksdoos van mijn vader, met nog steeds een plukje van zijn pijptabak erin, tabak die hij overigens ook pruimde. Kom daar nu nog eens om. Vlak naast die doos staat een beeldje van een gitaarspelende clown met een stukje van zijn oor. Geschenk aan mijn vader toen hij in 1950 een of ander jubileum vierde. Vraag mij niet meer wat, ik was toen 4. En achteraf op de logeerkamer, boven op een kast staat nog de blauwe trommel. Een blikken trommel met op het deksel een afbeelding van Vermeers “Melkmeisje”. In die trommel bewaarden mijn ouders belangrijke papieren, polissen, paspoorten, bonkaarten van net na de oorlog. De trommel ging mee met mijn moeder naar het bejaardenhuis en nu staat ze bij mij bijna vergeten te worden. Ik heb het met Gade over mijn trouwkaart en herinner mij dat in de blauwe trommel mijn moeder haar exemplaar bewaarde. Ik ga op zoek en ja daar ligt de kaart in de voor die tijd -1970- zo kenmerkende kleuren oranje en bruin. Ik grasduin verder door de trommel. Mijn moeder heeft er het receptiealbum van haar 40-jarig huwelijk in bewaard. Nu 50 jaar verder een register van overleden familie en vrienden. Ik vind er weer dat sleetse leren buideltje met haar rozenkrans, het trouwboekje waar een ander verhaal over te vertellen is. Haar laatste paspoort, een keer verlengd. Foto’s van mijn kinderen die toen nog klein waren en die ze zo goed als zeker trots aan haar buren in het bejaardenhuis heeft laten zien. Maar ook, veel ouder, een brief van haar moeder, waarin zij bezorgd aanraadt niet te blijven doorwerken in het dienstje waar zij dan doende is, als het haar niet meer bevalt. Ik lees de zorgvuldig bewaarde liefdesbrief, bijna een eeuw oud, van mijn vader aan mijn moeder. En ik vind het kaartje dat zij in 1920 van haar ouders kreeg voor haar 19e verjaardag. Souvenirs van ooit.
Ik berg alles weer zorgvuldig terug in de blauwe trommel. De blauwe trommel, zo werd dit blik thuis in de wandeling genoemd. Bewaarplaats van kostbaarheden, opbergplaats van een voorbij leven.