Melange

Soms is het leven een ratjetoe,maar we een aangenaam ratjetoe. Vannacht is de klok een uur verzet, maar een uur langer slapen betekent niet dat je meer tijd overdag hebt. Ik sta tegen 10-en op, maar voor het gevoel is het al 11:00 uur.Mijn lijf kan het er niet over eens worden of het nu meer tijd heeft dan andere zondagen of juist minder. Een uur langer in bed heeft niet geleid tot eerder opstaan. Integendeel. De ochtend blijkt weer veel te kort voor wat ik me voorgenomen heb en van een blog komt al helemaal niets, laat staan van het verder schrijven aan het komende Nimweegs Dictee. Maar dat is pas eind november. Nu nog heel ver weg. Voordat ik het weet staat er al een buurtgenoot voor de deur die met Gade en mij naar een orgelconcert zal rijden. Een goede bekende neemt de draad van geregelde concerten op zijn huisorgel weer op. Dat heeft een tijdje, sinds het overlijden van zijn vrouw, stilgelegen. Nu is hij weer in staat zo iets te organiseren. Het is ook een soort hommage aan de overledene. Het concert is prachtig. Mag je ook verwachten van de gerenommeerde Rotterdamse organist die in de beperkte ruimte het orgel majestueus laat klinken.
Vanwege het bijzonder karakter van het concert, het eerste in een weer hopelijk lange reeks, is er veel familie uit Friesland overgekomen. Ik knoop een gesprekje aan met de naamgenoot van een hoteltycoon, die zelfs in de verste verte geen familie is van die superhotelbaas. Ik ontmoet in de pauze van het concert een zwager van de organisator die alles van doen heeft met het regelen van de aardbevingsschades. En al die gesprekjes omkranst door een fraai concert, koffie met gebak en smakelijke hapjes met een drankje. Ik laat gebak en hapjes goeddeels aan mij voorbij gaan. De nieuwe kleren van een dag eerder moeten straks nog wel passen.
De eerste zondagmiddag van de kersverse wintertijd wordt een plezierige melange van aardige mensen, mooie muziek en genoeglijk gebabbel. Laat de wintertijd maar komen.