McDonald

Het komt nog maar zelden voor dat ik tegen het middernachtelijk uur nog in de auto zit. wij zijn op weg naar huis, na een house warming party ergens in het Brabantse land.De heenweg is al betoverend mooi als we weg van de snelweg langs oude Maasarmen naar een pittoresk dorpje rijden waar rond de kerktoren tientallen vogels zwermen op zoek naar een rustplaats voor de nacht. Maar net als ze die gevonden hebben slaat de klok zijn negen-uursslagen en vliegen ze weer op, alsof ze het nog te vroeg vinden voor de nacht. In de schaduw van die kerk, tegenover de muur van het kerkhof staat het huis waar het allemaal om draait.Het huis is bijna een villa waar achter zich een tuin uitspreidt die meer van een park wegheeft, met tal van verborgen hoekjes, doorkijkjes, terrassen en bankjes. Gade kent de gastheer nog van de tijd dat zij werkte, vandaar de uitnodiging. Het wordt voor haar ook een soort reünie nu zij weer een stel van haar vroegere medewerkers terugziet. Er zijn veel, heel veel mensen, vrolijk gepraat, plezierige gesprekken, een mooi huis om te bezichtigen, aangename temperatuur, een smakelijk hapjesbuffet en een avond de maar heel langzaam donkert. Een avond die voor je het weet ook voorbij is, zo’n avond van gezelligheid die geen tijd kent. Door het geroezemoes horen we  de uren die de torenklok slaat niet meer en dan is het in ieder geval voor ons weer laat genoeg om huiswaarts te gaan.
Over de velden hangt een lichte laag mist, een bijna volle maan staat helder aan een blauw-zwarte hemel.
Het is tegen twaalven als we de randen van de stad bereiken. In het holst van de nacht rijden we langs een McDonald. En ook al zijn we niet meer in Brabant, daar brand nog wel degelijk licht en staat er een file van tientallen auto’s voor het afhaalloket van het drive-inrestaurant. Een beeld dat haaks staat op de mooie beelden van eerder op de avond. Midden in de nacht een BigMac. Een spookbeeld, niet voor niets is het spookuur net begonnen.