Max is ziek.Max kan niet tegen verandering. Daar wordt hij ziek van. Buikpijn. De eerste keer dat ik hem ontmoette gedroeg hij zich uitbundig. Maar die uitbundigheid werd ook een beetje door angst voor het nieuwe ingegeven. Ik kende Max nog niet en Max mij niet. Zo’n eerste ontmoeting blijft toch even verkennen. Nu zie ik Max voor de tweede keer. Hij staat al buiten op Gade en mij te wachten. Gade wordt heel even met een geveinsd enthousiasme begroet. Mij keurt hij nauwelijks een blik waardig. Max is ziek, zegt zijn huisgenote. De afgelopen dagen voelde hij al aan dat er visite kwam en dat is niks voor Max. Zeker niet als de eettafel ten behoeve van de visite verplaatst wordt en de bank die hij gebruikt in een ander hoek komt te staan. Max kan niet tegen verandering. Daar krijgt hij buikpijn van. Hij kijkt dan heel meewarig en neemt niet aan het sociale leven deel. Voor Max kan deze avond niet snel genoeg voorbij gaan. Max heet voluit Maxim Gorki. Van zo’n vernoeming word je op zich al niet vrolijk, maar met buikpijn van de angst voor verandering is het helemaal een hondenbestaan.
Max is de hond van een paar dat ik een paar maanden geleden getrouwd heb. Als dank daarvoor zijn Gade en ik op het eten uitgenodigd, samen met nog wat mensen die wat rond hun bruiloft hebben gedaan. “Op het eten” is een grof understatement voor de voortreffelijke maaltijd die we voorgeschoteld krijgen. Piepkuiken au Hamilton onder andere. De avond is meer dan genoeglijk. Voor ons. Niet voor Max, die lijdt onder zijn buikpijn. Wij vragen ons af of er niet meer met Max aan de hand is en of je met zo’n hond niet even langs de dierenarts moet. Dat wordt hevig ontkend. Zij kennen hun Max al 13½ jaar. Hij heeft buikpijn van de stress en verder niets. Dan ontspint zich de discussie over hoeveel je voor een hond of kat over hebt om hem in leven te houden. Een van de baasjes wil wel tot € 3.000 gaan. Max ziet zijn waarde stijgen. Ik geloof dat ik hem zelfs even zie glimlachten, maar dat kan ook zijn omdat we op het punt van vertrekken staan.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Hoi Jan, mooi blog. Ik ben blij dat je terug bent uit Spanje. Wat heb je aan dat gereis, blijf voortaan maar lekker thuis. 😉 Om met Lao Zi te spreken: hoe verder je gaat, hoe minder je weet.