Max

Max is ziek.Max kan niet tegen verandering. Daar wordt hij ziek van. Buikpijn. De eerste keer dat ik hem ontmoette gedroeg hij zich uitbundig. Maar die uitbundigheid werd ook een beetje door angst voor het nieuwe ingegeven. Ik kende Max nog niet en Max mij niet. Zo’n eerste ontmoeting blijft toch even verkennen. Nu zie ik Max voor de tweede keer. Hij staat al buiten op Gade en mij te wachten. Gade wordt heel even met een geveinsd enthousiasme begroet. Mij keurt hij nauwelijks een blik waardig. Max is ziek, zegt zijn huisgenote. De afgelopen dagen voelde hij al aan dat er visite kwam en dat is niks voor Max. Zeker niet als de eettafel ten behoeve van de visite verplaatst wordt en de bank die hij gebruikt in een ander hoek komt te staan. Max kan niet tegen verandering. Daar krijgt hij buikpijn van. Hij kijkt dan heel meewarig en neemt niet aan het sociale leven deel. Voor Max kan deze avond niet snel genoeg voorbij gaan. Max heet voluit Maxim Gorki. Van zo’n vernoeming word je op zich al niet vrolijk, maar met buikpijn van de angst voor verandering is het helemaal een hondenbestaan.
Max is de hond van een paar dat ik een paar maanden geleden getrouwd heb. Als dank daarvoor zijn Gade en ik op het eten uitgenodigd, samen met nog wat mensen die wat rond hun bruiloft hebben gedaan. “Op het eten” is een grof understatement voor de voortreffelijke maaltijd die we voorgeschoteld krijgen. Piepkuiken au Hamilton onder andere. De avond is meer dan genoeglijk. Voor ons. Niet voor Max, die lijdt onder zijn buikpijn.  Wij vragen ons af of er niet meer met Max aan de hand is en of je met zo’n hond niet even langs de dierenarts moet. Dat wordt hevig ontkend. Zij kennen hun Max al 13½ jaar. Hij heeft buikpijn van de stress en verder niets. Dan ontspint zich de discussie over hoeveel je voor een hond of kat over hebt om hem in leven te houden. Een van de baasjes wil wel tot € 3.000 gaan. Max ziet zijn waarde stijgen. Ik geloof dat ik hem zelfs even zie glimlachten, maar dat kan ook zijn omdat we op het punt van vertrekken staan.

1 reacties op Max

  1. Gerard schreef:

    Hoi Jan, mooi blog. Ik ben blij dat je terug bent uit Spanje. Wat heb je aan dat gereis, blijf voortaan maar lekker thuis. 😉 Om met Lao Zi te spreken: hoe verder je gaat, hoe minder je weet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *