Matras-2

Op 4 oktober 2014 schreef ik over het hoe en waarom van de aanschaf van een nieuwe matras. Die overwegingen hoef ik hier niet te herhalen. Wie daar werkelijke in geïnteresseerd is bladere via het archief gerust terug. Bovendien is het ook nog niet zo lang geleden en liggen de argumenten nog vers in het geheugen. De matras die wij uitkozen was bijna gelijk aan die wij hadden. We kozen nu voor een iets steviger model. Vond ik lekkerder liggen. Gade niet. Voor haar was de wat minder stevige variant stevig genoeg. Verschil in gewicht. Maar zij offerde zich bereidwillig op. Het werd het iets stevigere exemplaar.
Gisterochtend draaide een forse bestelwagen de straat in. Past allemaal maar net in dat smalle woonerf. Het is de beddenhandelaar. De matras is wel niet zo groot, 140×200, maar onmundig zwaar en daardoor nauwelijks te tillen. Met een spanband is het matras dubbel gevouwen.  Het gevaarte moet een smalle trap op met twee wendingen. Schilderijtjes worden uit voorzorg van de muur gehaald en dan begint het steunen en trekken en duwen. Ik kijk bewonderend toe, blij dat ik nooit de aanvechting heb gehad om beddenverkoper, laat staan matrassenbezorger te worden. Met zo’n baan heb je geen abonnement bij de fitnessschool nodig.
De matras bereikt de slaapkamer. Het oude exemplaar wordt aan de kant geschoven, het nieuwe komt op de lattenbodem te liggen. Bij die operatie sneuvelt een van de latjes.
Het oude matras wordt dubbelgevouwen en ingesnoerd. De weg naar beneden gaat aanzienlijk sneller.
Het is avond. Bedtijd. Gade moet wennen aan het stevige bed. Ik voel me wat schuldig dat we toch niet haar voorkeur hebben gevolgd. “Onzin”, vindt ze. “Het is even wennen, maar het komt wel goed.” Ik slaap als een roosje. Het bed is stevig, maar ligt werkelijk perfect. De eerste nacht op wat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mijn laatste matras wordt, is een succes. Ik kan bijna niet wachten tot het weer avond wordt en morgen, de volgende dag.