Masker

De Romeinen hebben hier in Nijmegen hun sporen achter gelaten. Daar waar ik woon hoef je maar even de grond in te gaan en is de kans niet gering dat je  brokstukken uit dat verleden tegenkomt. Soms, in mijn meest romantische momenten, denk ik wel eens dat in tegenspraak tot mijn helblauwe ogen nog een spoortje Romeins bloed in mij heb. Zelfs nu na mijn recente bloedtransfusie ik drie zakken vers bloed kreeg toegediend kan ik de gedachte niet loslaten dat een overspelige legionair zo’n tweeduizend jaar geleden het heeft aangelegd met mijn betovergrootmoeder in het zoveelste kwadraat. Het was een legionair met een bijzonder fraai gezichtsmasker. Hoe het verder met die soldaat is afgelopen, moet ik nog verzinnen, maar ik stel me voor dat hij op een warme dag bij het oversteken van de Waal die toen al langs zijn kampement stroomde, is verdronken. De grillige stroom kreeg hem op zijn verkenningstocht te pakken en zijn zware uitrusting, zijn gezichtsmasker incluis, zoog hem naar de duistere diepten van de stroom. Ook toen al was de tocht naar het noorden een brug te ver. Honderd jaar geleden werd zijn masker uit de rivier bij het baggeren omhoog gehaald en werd het een pronkstuk in de plaatselijke museumcollectie.
Binnenkort zal het masker, sterk uitvergroot, zes meter hoog, naar een kunstzinnig ontwerp van Andreas Hetfeld dienen als uitkijkpost. Door de geloken ogen van de strijder kan men uitzien over de stad vanaf een punt dat de legionair nooit bereikt heeft.
Van het reuzenmasker wordt een verkleinde replica gemaakt. In brons. Het is een sieraad. Het gebeurt vaker dat Gade en ik een tentoonstelling bezoeken en dat we allebei door een kunstwerk gecharmeerd worden. En niet zelden is een impulsaankoop dan het resultaat. Over het masker hebben we iets langer gedacht, maar toch er eentje besteld. Over een paar weken zal het maskerbeeldje bij ons binnenmarcheren. En deze legionair is dan weer dichtbij het kampement waar hij ooit gelegerd was. En ik zal verder over hem fantaseren en onze familieband.