Markt

Ik zit naar een of ander onnozel programma op tv te kijken. Of eigenlijk kijk ik niet echt, staar een beetje naar het beeld waar uitgemaakt wordt wie echte vrienden van elkaar zijn. Dan komt er onder in beeld een bericht dat er een extra journaaluitzending is op de aanpalende zender in verband met een aanslag in Berlijn. Ik schakel over naar die zender en zie de eerste beelden van een grote vrachtwagen die ingereden is op de kerstmarkt op een van de meest iconische plaatsen van Berlijn, de voet van de Gedächtniskirche. Voorzichtig wordt gewag gemaakt van een  aanslag, het kan ook nog gewoon een ongeluk zijn. Het nieuws overschaduwt het eerdere bericht van de koele moord op de Russische ambassadeur in Turkije.
Ik bedenk me dat we maar moeten wennen dat dit soort berichten dagelijkse kost gaat worden. Aanslagen en moordpartijen lijken steeds meer bij alledag te gaan horen.De wereld kan niet zonder. Is misschien altijd wel zo geweest, maar nu weten we bijna op het moment zelf dat ergens ver weg of dichtbij, -afstanden bestaan niet meer-, iets gruwelijks is gebeurd. Gade kwalificeert de moord op de Russische diplomaat met maar een woord. Sarajevo. Daar was een pistoolschot genoeg voor de start van een wereldoorlog. In Turkije klonken er negen.
Ik schakel over naar een Duitse zender. Heeft niet veel meer te melden. Negen doden, vijftig gewonden en elkaar herhalende reporters in de studio en ter plekke. En dan overkomt mij wat ik niet verwacht had. Ik sukkel in slaap en word een uur later wakker. Op tv nog steeds dezelfde commentator met nog steeds het zelfde nieuws. Misschien is het wel een onbewust verdedigingsmechanisme, dat dutje dat ik doe. Misschien is er iets in mij dat zegt zo is het wel genoeg. Genoeg ellende, sluit je er maar van af, doe maar een dutje en droom maar van vrede en gerechtigheid.
Gade komt thuis van een vergadering, in de auto heeft zij het nieuws gehoord en weer zegt ze  Sarajevo. Ik hoop dat ze ongelijk heeft.