Manifest

De goede vriend stierf vandaag precies vijf jaar geleden. Het was niet alleen een goede vriend, maar ook een oude vriend. Oud in jaren, maar “jong, zo jong als hij zijn woorden sprak bedachtzaam en ad rem. Zo gaf hij stem aan wat hij zeggen moest met soms wat licht -wat licht?!- venijn” schreef ik in een memento direct na zijn dood. Zo dadelijk gaan wij hem gedenken. Met zijn gezin en een handvol vrienden hebben we afgesproken elkaar bij zijn graf te treffen. Daar zullen we het over hem hebben. Hem herinneren. Een paar dagen geleden had ik het met Gade over hem. Gade die hem zeer na stond. In de vijf jaar dat hij nu dood was, was hij voor mij niet verdwenen in die inmiddels immense massa van dode mensen die ik gekend had. Op de een of andere manier is hij manifest gebleven. Dood, uiteraard, maar het lijkt nog steeds of hij niet gestorven is. Of hij nog deel uitmaakt van het daagse bestaan.  Bij het wekelijkse orgelconcert, waar hij ooit zo nauw bij betrokken was, is zijn aanwezigheid nog steeds voelbaar. Of hij ergens in die grote kerk meeluistert en straks erudiet en gevat zijn commentaar zal geven. Zijn bewondering onverholen delen en zijn kritiek mild verwoorden, gevat in een beminnelijke glimlach, die zijn woorden een verfijnd cachet geven.
Mijn herinnering aan hem is nog steeds zeer levendig. Hij was een heer in elke vezel van zijn bestaan. Hij was de man die ik best had willen zijn. Maar ik ken mijn eigen grenzen, mijn kleine gebreken. Het is mij genoeg hem gekend te hebben. Het met hem van U tot jij  te hebben gebracht. En hem van tijd tot tijd te herinneren, te horen alsof hij niet dood was. Gestorven is hij bij lange na nog niet.
Ik hoop dat als er straks, maar voorlopig nog niet, vijf jaren na mijn dood een vriend of vriendin een stukje zal schrijven waarin zij zegt dat ik voor haar nog een levende herinnering ben en dat ze me mist, zoals ik vandaag de goede vriend.