Makrons

Gade kondigt aan dat zij een uitje voor ons heeft. Ze heeft contact gehad met een collega uit haar werkend bestaan.Van tijd tot tijd mailen of bellen ze met elkaar.Even wat bijpraten over de ontwikkelingen op dat wat ooit haar werk was, deze ochtend met de uitnodiging gauw eens langs te komen. De daad wordt bij het woord gevoegd. Of ik zin heb mee te gaan, op middag bezoek. Uiteraard, een uitje doet mij goed. Gade gaat gauw bij de lekkere bakker langs en slaat wat kokosmakrons in.Voor bij de koffie die we vast en zeker van de oud-collega aangeboden zullen krijgen. Hij woont in klein dorp in de buurt van de stad op een klein half uur rijden. Hij woont samen met zijn partner en hun twee katten in een riant statig huis met daarbij een tuin die de allure heeft van een klein landgoed. Al weer een hele tijd geleden zijn wij er ook op visite geweest. Op de house-warming party toen zij net verhuisd waren.
We gaan op weg, toetsen de bestemming in op onze boordcomputer en slingeren  weldra door het idyllische Oost-Brabantse land. Maar nog voordat we de afslag van de snelweg daar naar toe hebben genomen realiseert Gade zich dat ze de feestelijk ingepakte kokosmakrons thuis heft laten liggen. “Die liggen nog op de keukentafel”, vult zij aan. Ik vraag of ik moet terugrijden, maar weet ook dat we daarvoor al veel te ver op weg zijn. Als we het dorp inrijden maken we nog even een extra rondje om te zien of er een bakker of iets dergelijks is. Maar het dorp kent al sinds jaar en dag geen bakker of ander middenstander meer. 1700 inwoners zijn te weinig om een winkel van wat dan ook winstgevend te maken. Dan maar geen versnapering voor bij de koffie. Onze gastheer heeft wel wat ingeslagen toen hij wist van ons plotselinge bezoek. In een dorp verderop heeft hij een voortreffelijke appel/yoghurt taart ingekocht. We babbelen op anderhalve meter afstand, drinken koffie en genieten van het gebak. Ik mis de kokosmakron nauwelijks.