Makro

Ik was nog nooit bij de Makro geweest. Gade en ik, hebben allebei wel een Makropasje. Wij maken tenslotte samen deel uit van de Vereniging van Eigenaren van de beide panden die wij samen bezitten. Voor de gemeente is dat een huis geworden, voor het kadaster zijn we twee panden en hebben we ook een Vereniging van Eigenaren nodig. Regels zijn regels. Uit die hoofde konden we ook een Makropasje aanvragen. En och, je weet maar nooit. Maar een bezoek aan de Makro, dat was er nog nooit van gekomen.
Zaterdagochtend belde Ex. Zij is een zzp-ster, ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en heeft een Makropasje. In het krantje van de Makro had zij een aardige aanbieding voor tuinmeubilair gezien en dat zou mooi passen in haar vernieuwde achtertuin.  Ex heeft geen auto en vroeg of ik zou willen rijden. De verhoudingen zijn gelukkig zo dat ik dat van harte doe. Op weg naar haar ga ik nog even bij onze biologische slager langs en leg de daar gekochte vleeswaar zolang bij Ex in de koelkast. Beter dan in een warme auto.
Bij de Makro is het even zoeken naar een parkeerplaats. Heel Nederland heeft volgens mij een Makropasje of gebruikt dat van een neef of verre kennis. Niemand vraagt naar de relatie tussen het pasje en degene die het onder de scanner houdt. Het is misschien omdat ik een beetje moe ben, voor het eerst sinds vier dagen ben ik weer onder de mensen, maar ik schrik van de Makro. Zo veel van alles op twee verdiepingen die met een rolband met elkaar verbonden zijn. Ex vraagt of er even doorheen willlen lopen. Liever niet, een andere keer misschien. We laden het tuinsetje, twee forse dozen, op de slecht sporende winkelwagen. Ook al op Makroformaat.
Ik lever Ex en haar tuinmeubilair bij haar af. Als ik bijna thuis ben realiseer ik me dat mijn biefreepjes, steak bavette, leverworst  en rauwe ham nog bij haar in de koelkast liggen. Na zoveel macro vergeet ik op microniveau te denken. Ik keer terug. Ex  staat  al te wachten met het tasje met slagersboodschappen.