Maatregelen

Het is stralend weer. In een beschut hoekje van onze achtertuin is het goed toeven. Zo uit de wind is het, ondanks de waarschuwing van de weerman dat het door een harde oostenwind veel kouder aanvoelt dan de aangekondigde 10 ° celsius, zelfs aangenaam. Je voelt dat de zon zijn best doet het een beetje lente te laten lijken. Een lente die afgelopen vrijdag officieel begon en een uitnodiging voor half Nederland leek om een frisse neus te gaan halen. Dat met zijn allen erop uit was dan misschien niet het ergste, maar wel dat de overheidsbede via een nationaal alert om daarbij toch maar vooral minstens anderhalve meter bij elkaar vandaan te blijven aan dovemansoren gericht leek te zijn. Ik zag verontrustende beelden op tv van wandelende massa’s die leken een morbide polonaise te lopen. En afstand, zo hoor ik, lijkt het enige om de verspreiding van het Virus enigszins te beteugelen zodat de verzorging van getroffenen niet helemaal in het honderd loopt.
Ik heb mij keurig aan de oproepen van overheidswege gehouden. Alleen Gade is binnen mijn 150 centimeterzone geweest. Voor de rest heb ik niemand dichterbij laten komen. Zelfs bij het praatje over de heg met de buurvrouw hebben we de geadviseerde afstand in ere gehouden. Ik ben de voordeur niet  uit geweest. Ik heb een privé lockdown afgekondigd. Jammer overigens, niet dat die lockdown ook landelijk in meer of mindere mate ingesteld zal gaan worden -het wachten is op de persconferentie later deze middag- maar dat we de Engelse term ons hebben eigen gemaakt. Waarom niet gewoon het zo veel meer zeggende Nederlandse ‘afgrendeling’ gebruikt. Lockdown met zijn open o-klanken klinkt veel vriendelijker en losser dan de harde GR-klank in het vaderlandse equivalent. Bij afgrendeling hoor je het slot al knarsen als de sleutel wordt omgedraaid en je geen kant meer op kunt. Hopelijk is dat slot dan stevig genoeg om het Virus allengs te beteugelen en te beheersen. Of komen er nog verdergaande maatregelen?