Maat

Mijn vaste kledingadviseuse vond dat ik hoognodig toe was aan een nieuw zomercolbert. Ik zelf vind dat nog al meevallen. Het linnen jasje zit me nog als gegoten, floddert genoeglijk om mij heen. Toegegeven, bij nadere beschouwing vertoont het wat sleetse plekken, lubbert hier en daar wat uit en haalt qua representativiteitsscore nauwelijks een voldoende.
Het is de eerste zondag van de maand. De meeste winkels in de binnenstad zijn open. Gade vindt dat een mooie gelegenheid om even te gaan kijken bij mijn vaste kledingleverancier. In de grote winkel is het niet erg druk. Misschien is het weel te mooi weer om kleding te passen. Jasje uit, jasje aan, jasje uit, etc. ad infinitum. We lopen door naar achter in de zaak. Afdeling moeilijke maten. En daar gaat het ook bij mij gebeuren: jasje uit, jasje aan. Wel 10, 15 keer. Geen van de jasjes bevalt me. Het lijkt wel of de mode zich gewijzigd heeft. In de maat die ik gewoon ben te dragen, gaan de jasjes dit jaar niet meer dicht. Volgens mij zijn de jasjes strakker gesneden. De verkoper kijkt bedenkelijk naar mijn buik. “Het is uw figuur, mijnheer. Slank in de schouders maar breder in de taille.” Ik zie hem “dikke pens” denken. Gelijk heeft hij. En hij heeft ook een oplossing. Op maat maken. Gade volgt zijn suggestie direct. Wie ben ik om dan dwars te gaan liggen. We gaan aan een tafel zitten en krijgen een stalenboek voorgeschoteld. Twee stalenboeken. Een voor de stof, een voor de voering. Keuze te over. Ik heb er moeite mee om bij een lapje van 10×20 cm. een heel jasje te denken. Bovendien moet ik belangrijke beslissingen nemen als opgenaaide zakken of klepzakken, gekleurd reversknoopsgat of niet, elleboogstukje ja of nee, ja dus, altijd handig. En ik mag ook nog een tekstje bepalen dat in binnenkant komt te staan en wat voor knopen ik wil. Dan word ik opgemeten en mijn maten gaan per kerende post naar China. Daar wordt mijn jasje gemaakt. Levertijd vijf weken. Hopelijk is de zomer dan nog niet voorbij.