Maansverduistering

Als ik zo om ½11 thuiskom is er nog niets te zien. De hemel kleurt donker in het oosten. Ik sta op het dakterras en meld Gade dat de maansverduistering nog in volle gang is. Na een tijdje gloort er door de takken van de bomen een klein streepje licht. Gade komt ook kijken en zegt dat we het op de logeerkamer beter kunnen zien. Dan staat er geen boom in de weg. Blijkt te kloppen. Ze heeft ook de verrekijker bij zich en langzaam zien we hoe de schaduw van de aarde weer van de maan afschuift. Van links naar rechts licht de maan weer op. Het is een wondermooi gezicht. Je ziet de contour van de hele maan al wel, maar het grootste deel is nog in het donker gehuld. Ik betrap me er op dat ik geen metafysische gedachten krijg. Niet van wie is de schepper van dit al, laat staan wie is de Schepper van dit al. Ik ben te veel agnost geworden om me daar nog druk over te maken. Het is zoals het is en ik heb er geen notie van hoe het zo gekomen is. Knapper vind ik de mensen die allemaal precies kunnen uitrekenen wanneer de volgende maansverduistering is. Ik ben zelf een gepatenteerde A-man en alles boven de 3e macht gaat mij volledig boven de pet. Maar imposant vind ik dit soort natuurverschijnselen wel. Vooral als het geen rampen zijn. Tsunami’s, tornado’s, watersnoden, stormrampen. Heftig. Maar al die doden, overbodig. Nee geef mij maar een vreedzame maans- of zonsverduistering. Toen ik heel jong was, ergens in de eerste helft van de jaren 50 van de vorige eeuw was er in Nederland een fikse zonsverduistering. Of hij totaal was, ik zou het niet meer weten, maar ik herinner mij wel dat onze parkiet zich toen terugtrok op zijn slaapstok en zijn kop in zijn veren stak. Voor hem was een korte nacht begonnen. Toen gisteravond de maan weer voor meer dan de helft zichtbaar was, gingen Gade en ik te bed, voor onze nacht. 15 september 2015 is er weer een maansverduistering. Voor ik inslaap vraag ik me af of ik zo juist mijn laatste maansverduistering heb meegemaakt.