Maakbaar

Ik ben nog van de generatie die even geloofde in een maakbare samenleving. Die even dacht dat het mogelijk was een maatschappij te creëren  waar het delen van kennis, macht en inkomen gerealiseerd zou kunnen worden. In onze filosofielessen op de Akademie leerden wij van onze docent pater Martinianus over Theillard de Chardin, die geloofde in de amorisatie, dat de hemel op aarde te verwerkelijken was. Tenminste dat is wat ik ervan onthouden heb of heb willen onthouden. Het woord amoriseren  heeft de Dikke van Dale niet eens gehaald en allengs kwam ik er achter, ietwat teleurgesteld, dat de ideale samenleving niet te maken was. De verworpene der aarde ontwaakten dan misschien wel, oude vormen en gedachten stierven af, maar de begeerte was toch vooral materieel gericht. De consumptie-maatschappij won en een koning kan nu wel blijven bedelen om een participatie-maatschappij maar hij wordt alleen gehoord omdat er bezuinigd moet worden. De maatschappij is niet maakbaar behalve dan dat minder steeds meer lijkt te worden.
We wennen aan de onmaakbaarheid van de maatschappij, die lijkt zijn eigen onwrikbare economische spoor te trekken. Nu richten we ons meer en meer op de maakbaarheid van de mens. We verlengen onze levensduur en streven naar een perfecte mens, vrij van kwalen en ziekten. De Tweede Kamer is er voor om een test die kan na gaan of een zwangere vrouw mogelijk een kind draagt met het Downsyndroom voor alle vrouwen toegankelijk te maken. In Denemarken en IJsland is dat al het geval en daar is het aantal kinderen met Down al drastisch afgenomen. Dank je de koekoek, want dat mindere aantal Downkinderen staat in regelrechte verhouding tot het toegenomen aantal abortussen. Mij lijkt in heel veel gevallen het middel erger dan de kwaal. Risico’s zijn er om te lopen, niet om uit te sluiten. Natuurlijk gun ik iedereen een zo ongeschonden mogelijk leven, maar wie bepaalt wat perfect en imperfect is.
De maatschappij is niet maakbaar en verre van volmaakt, dat mag wat mij betreft ook best voor de mens gelden.