Lunch

Ik zing in een koor. Het aardige van dat koor is dat het zelden of nooit naar buiten treedt met een concert of publiek toegankelijk optreden. Dat is maar goed ook, zowel voor het koor als voor het publiek. Natuurlijk doen we ons stinkende best twee-, ja zelfs soms driestemmig te zingen. Maar de keren dat dat vlekkeloos gaat zijn te gering om tijdens optredens te vertrouwen dat het dan wel zou lukken. Soms moet je een risico uit de weg gaan. Dat neemt niet weg dat ik en de andere koorleden veel plezier aan het zingen beleven. Zingen in mijn koor is dus niet per se een muzikaal gebeuren, maar zeker wel een sociaal gebeuren. Dat krijgt zijn vorm in de gesprekjes in de pauze  en in het gebabbel tussen twee nummers in waarbij het de dirigente lang niet altijd lukt iedereen op het zelfde moment weer bij de les te hebben. Twee keer per jaar wordt het programma zo aangepast dat er ruimer tijd is voor het sociale contact. Van ons geringe contributiegeld trakteert het bestuur ons dan op een drankje dat normaal voor eigen rekening is plus ook nog een of twee gefrituurde hapjes. Feest!
Dit keer heeft het bestuur het nog grootser aangepast. Ons repetitielokaal is onlangs overgenomen door een nieuwe horeca-ondernemer die van het wat gedateerde café een modern ogend restaurant heeft gemaakt. Via een mailtje nodigt het bestuur ons uit om dit keer in plaats van de aangeklede borrel te komen genieten van een lunch, voorafgaand aan de repetitie.  Ik krijg visioenen van delicate lunchgerechten, een kleine amuse vooraf  en een uitgelezen dessert. Zoiets dus, waarbij het water mij al in de mond loopt en het nieuwe restaurant zijn visitekaartje kon afgeven. De werkelijkheid is anders. Minder culinair, wel gezellig en daar gaat het in ons koor toch om. Wij worden vergast op een keurig aangeklede broodjeslunch met een kroket. Niks mis mee en uitstekend geschikt voor het bevorderen van het sociale contact in ons koor. Ik stel mijn beeld van een lunch bij. Ik realiseer mij ook dat je op een koor zit om te zingen, niet om te eten.