Lunch

Doorgaans heb ik zeeën van tijd. Mijn agenda heeft geen arbeidsverplichtingen, al jaren niet meer. De meeste afspraken die er in staan hebben te maken met de min of meer geregelde bezoeken aan de diverse specialisten. Als je eenmaal in een van hun protocollen vervat bent is er zo goed als geen ontkomen meer aan. Het is goed dat ik niet meer werk, denk ik dan weleens, wat als je nog werkt heb je nauwelijks tijd om ook nog een aantal kwaaltjes te hebben. Ziek zijn, of beter niet helemaal gezond zijn verdraagt zich maar moeilijk met het hebben van een drukke baan.
Mijn tijd vul ik dagelijks voor een deel ook met het schrijven van een stukje. Een voor mij allerplezierigste bezigheid, een bezigheid die er maar zelden bij inschiet. En als dat eens een keertje gebeurt, bekruipt mij ook altijd een licht schuldgevoel. Of ik een van de weinige taakjes die mij nog rest heb verzaakt. Mogelijk ook het gevoel dat iemand heeft die van school spijbelt. Dat heb ik nooit gedaan, zit niet in mijn aard, behalve dan dat ene jaar dat ik ingeschreven stond aan de universiteit en de vrijheid die dat opleverde niet aankon. Een academische carrière sneefde voordat die goed en wel begonnen was.
Gisteren kwam ik er ook niet toe om een stukje te schrijven. Als ik per se gewild had was dat natuurlijk wel mogelijk geweest, maar het zat er niet in en kwam er ook niet uit. De overbuurvrouwen fêteerden Gade en mij op een uitgebreid lunch in een voortreffelijk restaurant. Het was nog een verlaat cadeau voor onze beider verjaardag. En tijdens die verjaarslunch ontstond ook het idee om daar een traditie van te maken, elkaar een  mooie lunch als cadeau te geven. Ben je ook af van het nadenken over wat nu weer te geven plus het plezierige vooruitzicht elk half jaar in dit genoeglijk gezelschap uitgebreid te lunchen.
Enig, maar overkomelijk bezwaar is dat na zo’n feestelijke maaltijd het uitbuiken de rest van de dag in beslag neemt en het schrijven van een stukje in de weg staat. Bij voorbaat excuseer ik mij daar nu al voor. Elke dag een stukje, twee zondagen niet. Daar kan ik wel mee leven.