Loods

We kringelen over de dijk. De rivier toont zich in al zijn schoonheid. Ik ben op een steenworp afstand van die rivier geboren. Mijn jeugd ruikt naar het havenwater. De Waalhaven lag achter de dijk waar ik speelde. En nog hoor ik de waarschuwing niet te dicht langs de kaderand te lopen, niet voorbij de bolders die de kade leken te bewaken.
We zijn op weg naar een expositie, vlak aan de rivier. Wat een ruimte hier. Weilanden, dorpjes tegen de dijk aangeplakt, koeien. Over de rivier gaan schepen.Voor hen geen zondag rustdag. Ze zijn in het decor geplakt. Levendig beeld.
De tomtom wijst de weg. Daar waar die lijkt op te houden een kale loods, die er vandaag nog is, maar morgen gesloopt zal worden. Een grote lege ruimte, ooit opslagplaats van Rijkswaterstaat, maar nu in de laatste dagen van zijn bestaan het onderkomen van een expositie, zes vrouwen die beeldend bezig zijn geweest. Een van hen een vriendin. Vandaar. De kunstwerken lijken de vergankelijkheid van de loods te accentueren. Straks moeten ze afgebroken worden. De loods moet leeg worden opgeleverd. Het zijn ijle kunstwerken. Misschien moeten ze gewoon blijven staan, niet weg, opgeruimd , maar gewoon met de loods verdwijnen. “Wat gemaakt is vraagt om vernietiging, opdat de schepping voort kan gaan.” Had gewild dat ik die regel  had verzonnen, Bert Schierbeek was me voor.
Buiten de loods muziek. Vijf mensen. De tijd lijkt even stilgezet. Houten banken, koffie. Ik neurie zacht met de muziek. Het gesprek gaat aan mij voorbij. Het is zondagmiddag, een loods aan de Waal. Morgen is deze plek alleen nog maar herinnering. Er zal een blijvend kunstwerk komen aan de rand van de rivier. Totdat er weer een dijk verlegd of opgehoogd moet worden. Ik loop nog een keer door de loods, mijn blik glijdt langs de opstellingen. In het midden een groot warm nest van wilgentenen en gras, daarin het beeld van een vrouw die over de rand kijkt. Vandaag is de loods verdwenen, het nest leeg.
We rijden terug en de rivier stroomt van oost naar west.