Long

Op de radio hoor ik Paul de Leeuw. Het gaat over een project dat hij onderhanden heeft. Hij gaat een aantal liedjes van Robert Long opnieuw uitbrengen. Althans een selectie. Robert Long. Hoe lang is dat niet geleden. Het brengt mij terug naar de jaren 70. Net getrouwd, een flat in Arnhem-Zuid die uitkeek op Nijmegen en elk weekend vrienden op bezoek. Samen eten, samen drinken, praten hoe we de wereld zouden veranderen, een gehaakt petje op mijn toen lange lokken, een Levi’s jasje met een margerietje erop geborduurd door mijn toenmalige echtgenote. Ik had toen goede vriendin, een heel goede vriendin die zo heette. Vandaar. Van mijn echtgenote van toen, nu mijn Ex, kreeg ik de plaat van Robert Long. Vroeger of later. Met dat bijzondere openingsnummer “Liefste mijn liefste”, zo op ons toen van toepassing. De tekst ging verder met “hoe kun je nu denken dat ik niet eerlijk meer ben of ontrouw, als ik mijn lichaam aan anderen wil schenken zegt dat nog niet, dat ik niet van je hou.”
Ik ga naar boven, naar mijn werkkamer. In een kast staan nog een handjevol LP’s. Liesbeth List, Ramses Shaffy, wat musicals. Ik weet dat Robert Long er ook nog tussen moet staan. Helemaal achterin vind ik hem. Hoe lang is het niet geleden dat ik hem draaide? 10, 20, 30 jaar. Ik weet nog hoe de pick-up werkt. Leg de plaat erop. De motor van de platenspeler laat zich door de luidsprekers horen. De plaat kraakt. Vinyl. En terwijl ik dit tik , zingt op de achtergrond Robert Long. En ik hoor hem weer  over Mien en allemaal angst, over klaverliefde en dat Jezus redt. Dat het leven lijden is  en over Vieze Lieze. Een paar van die liedjes zullen de selectie van Paul de Leeuw niet halen. Vindt hij te ’70.  Onzin natuurlijk. Robert Long is ’70. En dat mag gehoord worden. Kan wat mij betreft niet vaak genoeg gehoord worden. Mooie tijd. Toen de wereld nog maakbaar leek en het altijd weekend was.