Limburg

Vandaag bestaat Limburg 150 jaar. De provincie althans. Toen werd het een deel van Nederland. Daarvoor had het overal en nergens bij gehoord, was opgedeeld, lappendeken zonder al te veel samenhang. Hoe anders is dat nu. Limburg is een provincie die zijn inwoners een identiteit lijkt te geven, heel anders bijvoorbeeld dan Gelderland. Ik heb nog nooit iemand trots horen verkondigen ik ben een Gelderlander. Limburgers laten zich voorstaan op hun Limburgerschap.
Ik zelf heb niet zo veel met Limburg anders dan dat mij  dat ene jaar dat ik in Amsterdam woonde en stage liep,-meer dan een mensenleeftijd geleden-, steeds Limburger werd genoemd. Mijn Nimweegse zachte g werd niet als zodanig herkend. Nijmegen, Limburg alles ten zuid-oosten van Utrecht was voor de Mokumer een pot nat.
Als ik aan Limburgers denk dan komen er namen bij mij naar boven. Bisschop Gijsen, André Rieu, Geert Wilders. Alle drie heel verschillend, alle drie Limburgs, ook al is de bisschop in Brabant geboren. Op de een of andere manier staan zij voor wat ik, bevooroordeeld en wel, van Limburgers vind. Traditioneel, joyeus, geborneerd. Maar dat zegt veel meer over mijn eigen nietszeggende meninkje dan over de niet bestaande Limburger. Te snel geplakte etiketten. De Limburger bestaat niet, net zo min als de Nijmegenaar, de Nederlander, de wie-dan-ook. Ik was niet zo gesteld op de bisschop en zijn opvattingen, dat geldt ook voor meneer Wilders maar daarentegen ben ik (guilty pleasure) zeer gecharmeerd van André Rieu. Als er weer eens een concert van hem op tv is dan kan ik daar kinderlijk van genieten. Van de muziek, de entourage op het volle Vrijthof, de gezelligheid. En ik schaam me er niet eens voor.
Limburg hoort nu 150 jaar bij Nederland. Daar mag Nederland zich mee feliciteren, geeft wat sjeu aan mijn land. Misschien is het wel zo dat wat ik van Limburg vind het best verklankt wordt door Gé Reinders. Een voorbije wereld die nog steeds bestaat,om er nog maar eens een vooroordeel tegen aan te gooien.