Lijstje

Als ik ooit een lijstje gemaakt zou hebben van dingen die ik niet verwacht nog eens mee te maken, dan had daar zeker ook opgestaan “meerijden in een door mijn zoon bestuurde auto”. Ik heb nooit zo’n lijstje gemaakt. Zou ook een heel lang lijstje zijn geworden. Ik heb weliswaar in mijn leven heel wat meegemaakt, maar er is meer, veel meer wat ik nog niet heb meegemaakt en ook wel niet meer zal meemaken. Ik verwacht niet dat ik nog zal leren schaatsen en ook denk ik niet dat ik de Vierdaagse nog zal lopen. Een keer was dat bijna gebeurd, maar bloedblaren verhinderden mijn werkelijk participatie. Ik oefende er in militaire dienst voor, maar het ging dus niet door. En nu zal het er wel niet meer van komen. En zo kan dat lijstje tot in het oneindige worden aangevuld. Maar zou daar ook hebben opgestaan dat ik met mijn zoon in een door hem bestuurde auto zou meerijden, dan had dat doorgehaald kunnen worden. Jarenlang had ik dat op dat lijstje, als het bestaan had, hebben durven zetten. Zoonlief is een fiks aantal keren begonnen met rijles, maar een even fiks aantal keren is het niet eens tot een examen gekomen. Vraag mij niet waarom, maar hij zal vast voor hem valide redenen hebben gehad om voortijdig af te haken. Tot voor een klein jaar geleden. Voor een habbekrats kon hij een tweedehandsje op de kop tikken en echt waar van een oude dame die nauwelijks reed en de auto meestentijds in de garage had staan. En zo had mijn zoon wel een autotje, maar geen rijbewijs. Tijd om serieus werk te maken van de hervatting van de lessen en na een aantal examens was daar het rijbewijs.
Gisteren werd ik door hem gebeld. Of ik even op zijn huis wilde passen. Er kon een monteur komen en hij moest echt even weg en ja, hij kon mij wel even ophalen. En zo geschiedde het dat ik meereed in een door mijn zoon bestuurde auto. Nooit verwacht dat dat ooit nog eens zou gebeuren. Wie weet, misschien leer ik nu ook nog wel schaatsen of ga ik de Vierdaagse meelopen.