Lijnen

Ik mag geregeld een stukje schrijven voor het parochieblad van de kerk waar ik mij verbonden mee voel. Ik doe dat met veel plezier, want schrijven doe ik graag. Zo goed als elke dag in mijn blog op deze pagina en ook nog her en der, en dat al jaren lang. Ik schreef in de schoolkrant van mijn kinderen jaren lang onder het wat gewrochte pseudoniem O. Uders. Als een soort vertegenwoordiger van de ouders liet ik mijn licht schijnen over het wel en wee van die basisschool. Jaren later leverde ik een bijdrage aan de bijeenkomsten van het Geschiedeniscafé middels een gesproken column. En niet ongenoemd mogen blijven de 19 Nimweegse dictees die ik schreef en afnam in feestelijke jaarlijkse bijeenkomsten .
Vandaag werd ik door een redactielid van het parochieblad geïnterviewd. Geregeld wordt er iemand die nauw betrokken is bij de parochie nader voorgesteld en nu was ik aan de beurt.
Het werd een aangenaam gesprek van zo’n anderhalf uur, op veilige corona afstand. Een gesprek dat begon met een leeg notitieblad, een pen en een luisterend oor. Al pratende, maar zeker het gesprek terug beschouwend, werd het mij duidelijk dat een mens tegelijkertijd verschillende levens leidt. Levens die langs hun eigen lijnen verlopen, soms elkaar raken en dan weer wat wijken. Het leven lijkt dan op een groot rangeerterrein, met vele naast elkaar liggende sporen waarop treinen de zelfde richting op rijden. Door de stand van de wissels voegen zich soms treinen samen dan weer splitsen zij zich in afzonderlijke wagons gestuurd door een centrale dienstregeling waarvan jij zelf de hoofdverkeersleider bent. Soms zet je een wissel heel bewust om, soms heeft het automatische systeem ervoor gezorgd dat een wissel je in een onverwachte richting lijkt op te sturen, die een tijdje verderop toch weer wonderwel je naar het juiste doel stuurt.
Er zijn wat hoofdlijnen te onderscheiden. De lijn van werk, de lijn van familie en relaties, de lijn van leven en welzijn, de lijn van wat was, samen met die van wat komt. En al die lijnen staan in verband met elkaar. Sommige lijken dood te lopen, maar vinden via een smalspoor toch weer verbinding met een bestaande lijn. En je trein rijdt door en door. Vlak voor het eindstation hoor je de mededeling door de intercom schallen: “U nadert het eindstation. Vergeet niet uit- of over te stappen en vergeet uw bagage niet. Dit is het eindstation van deze trein.”