Lies

Ik probeer naar de herhaling van Pauw & Witteman te kijken. Dat probeer ik vaker, want op de eigenlijke uitzendtijd lig ik meestal al op bed. Zo kijk ik ook gistermiddag. In mijn luie stoel voor de tv. Maar al spoedig gebeurt er wat er meestal aan de hand is. Ik sukkel weg in een heerlijk middagdutje. Niks geen Pauw, noch Witteman. Telefoon. Wankelend en nog meer slapend dan wakker neem ik het toestel op. Mijn cardioloog meldt zich. In een fractie van een seconde denk ik dat hij mij gaat meedelen dat de hartkatheterisatie van afgelopen dinsdag een nog schrikbarender beeld heeft opgeleverd dan eerder verteld. In gedachte zie ik een gele ambulance met blauw zwaailicht en al mijn straatje inrijden, de ziekenbroeders rennen hun auto uit en komen mij halen omdat het spoed is. Een mens kan zich wat in het hoofd halen in korte tijd. Dan dringt de stem van de cardioloog tot mij door. Hij klinkt geruststellend en dat is zijn mededeling ook. Hij heeft met zijn team de ingreep van dinsdag nog een goed bekeken en besproken en is met hen tot de conclusie gekomen dat een bypassoperatie niet nodig is. Er kan gedotterd worden. Van twee zijden. De portee van zijn woorden ontgaat mij verder. Hij kondigt een brief aan en we spreken af dat de ingreep na mijn vakantie zal gebeuren. In juni. Hij legt nog uit dat het in plaats van de Black & Decker te moeten gebruiken, het blijft bij een prikje in de lies. De vergelijking is even beeldend als duidelijk. Hij dacht dat ik dit bericht zo voor het weekend wel prettig vond. Een cardioloog met een hart. Mag je bij die beroepsgroep eigenlijk ook wel verwachten, maar attent, zeer attent blijft het.  Als ik ophang schreeuw ik even van yes. Zeg maar gerust van YES!!! Dan voel ik pas hoe spannend ik een en ander vond. De endorfine stroomt door mijn lijf. Ik neem tenminste aan dat dat de oorzaak is van het geluksgevoel. Gade komt thuis. Ik vertel het haar. Zij kan het nauwelijks geloven, maar is blij, heel blij. Net als ik.