Liedjes-2

Het was vol. Ik had me geen enkele voorstelling gemaakt van het aantal mensen dat af zou komen op ons initiatief voor een liederentafel met vooral oude Nimweegse liedjes. Maar het was een café-vol. Ik was erbij gevraagd om de verbindende teksten te spreken en de zangers en zangeressen van het ene naar het andere liedje te praten. Oude liedjes met een vaak verborgen scabreuze strekking die de veronderstelling rechtvaardigen dat er in het oude Nijmegen geen andere vrouwen dan lichtekooien bestonden, althans vrouwen waar een liedje aan werd gewijd. Hanne ien de kuul, lollige Kaotje, Sientje en een handvol niet bij name genoemde dames werden voor even aan de vergetelheid ontrukt.
Zingen bindt. Het café zong van harte mee op melodieën die weinig oefening vergden. Het café galmde mee op de klanken van de accordeon.
Mijn aankondiging van de liederentafel via Facebook leverde een reactie op van een lang niet meer geziene nicht. Zij herinnerde mij aan de liedjes die mijn vader vroeger zong en een onuitwisbare indruk maakten. Maar de tijd heeft bij haar, net als bij mij de teksten van die liedjes, doen vergeten. Zij schrijft: “Jan weet je nog het liedje van je vader, het gouden ringetje dat heb ik maar gehouden, en vinden jullie mij nou zo dom! Vergeet ik nooit meer! Verder ken ik de tekst niet meer.” Ik neurie het melodietje en langzaam komt een groot gedeelte van de woorden terug:
“Ik had onlangs verkering aan een meisje,
en ik noemde ze bijna mijn bruid.
Maar toen ging ze stiekum over mij kletsen
en geraakte de liefde spoedig uit.
En ik zond haar al haar brieven en ook haar portret weerom.
Maar het gouden ringetje dat heb ik maar behouden,
zeg vinden jullie mij dan nog zo dom?”
Vaag herinner ik mij dat er nog wat coupletten zijn. Iets over een hoedje aan de kapstok en over een bijna verdronken schoonmoeder, maar die woorden zitten te diep weg om nu meer dan een herinnering te worden. Maar elk vers eindigde met “zeg vinden jullie mij dan nog zo dom”.
Destijds had ik die woorden  moeten opschrijven of nog beter naar mijn ader moeten luisteren die dit liedje zo vaak zong. Dom dat ik dat niet gedaan heb.