Lid

Ik ben lid geworden. Weliswaar maar voor een jaar en het kost me maar een tientje, maar ik ben lid geworden. “Je bent er weer ingetrapt”, zullen sommige mensen zeggen. Dat klopt. Hoe het zo gekomen is? Heel eenvoudig. Zaterdagmiddag. De deurbel. Ik doe open. Voor mij staat een frisse jonge man. Blozende wangen, innemende glimlach. Hij heeft een zwarte keukenschort voor met daarop het logo van ‘Man bijt hond’ en om zijn schouder een lelijke felblauwe tas met schreeuwend witte letters ‘HELLO’. Hij vraagt of ik het programma ‘Man bijt hond’ ken. Ik vertel hem dat ik een groot fan ben. Zijn gezicht gaat nog meer stralen. Het programma is dagelijkse kost voor mij. Eerst kijk ik op de Vlaamse zender om half zeven naar het quizprogramma ‘Blokken’ en dan schakel ik om naar ‘Man bijt hond’. Dat is vast pandoer. Hij zegt ook fan te zijn, maar weet niet wie de ‘Dooie’ is. Puntje min. Hij roept zijn vriendin erbij die aan de overkant van de straat aan het colporteren is. Huppelend als een jonge hinde komt zij de straat overgestoken. Tere blanke huid, licht rossig haar. Alweer een verkoopargument extra. Maar wie de ‘Dooie’ is? Geen idee. Ik leg uit dat het mijn favoriete man-bijt-hondfiguur is . De maandagse caissière in het onderdeel ‘Ons kent ons’. Ik krijg een stralende glimlach en zij huppelt weer naar haar kant van de straat. De blozende jongen somt mij op welke fraaie cadeaus ik wel niet krijg als ik lid word. “Het is maar voor een jaar en kost u maar een tientje!” Ik zeg hem dat ik om ben. “Goh, meneer, wat woont u in een leuk straatje, U bent als de derde die lid wordt!” Ik vraag hem of hij nu een vette bonus krijgt. Dat blijkt pas het geval te zijn als ze heel veel leden werven, nu moet hij het nog doen met het minimumloon. Als cadeau kies ik voor een ‘Man-bijt-hond sjaal + muts’. Het belooft toch een strenge winter te worden.
Ik teken het aanmeldformulier. Ik ben lid geworden.