Licht

Ik wandelde ooit door het Museum voor Schone Kunsten in Brussel. En daar stuitte ik op het schilderij ‘L’empire des lumières’ van René Magritte. Het is een van de meest intrigerende schilderijen die ik ken, een spel van licht en donker, van nacht en dag waarin tijd niet meer lijkt te bestaan of in ieder geval gevat is in dit ene moment, in dit ene beeld. Ik was daarna misschien nog een keer of twee in Brussel, maar beide keren ben ik weer terug gegaan naar het museum en bijna linea recta naar het schilderij gelopen om mij weer te laten opslurpen in dat verstilde beeld.
Ik doe het schilderij te weinig recht met deze kleine weergave, maar het is toch altijd nog beter dan in woorden te vertellen wat erop te zien is. Er is toch niet voor niets een Russisch gezegde dat vertelt dat een keer zien beter is dan duizend keer praten.
Hoe kom ik erbij om op een warme zondagochtend, waar het licht zo ongenadig schijnt dat er bijna niets meer te zien is, te schrijven over dit schilderij? Ik blader wat op Facebook en een van mijn Lionsvrienden heeft daar een prachtige foto op gezet van een grachtenavond in Utrecht. In die foto heeft hij dezelfde betovering gevangen die mij zo aanspreekt in het schilderij en is de associatie  zo gelegd. De nog lichte lucht, de lantaarn, het schijnsel, het verlichte venster, het bomen silhouet.
Ik bel de maker van de foto, mijn clubgenoot Erik. Hij vertelt mij dat hij het schilderij tot vanochtend niet kende en de foto gewoon met zijn telefoon
gemaakt is. Een snapshot. Maar wel een wonderlijk mooi snapshot.Kijk zelf en zie, weer met excuses voor de verkleining, hoe licht en donker, dag en nacht elkaar treffen en hoe ook hier de tijd weer stil lijkt te staan. Tijd is niet meer dan een spel van licht en donker, gevangen in een schilderij, in een foto. Een bij toeval geschoten foto.