Lichaamstaal

Het was nulde kerstdag. Als er ook een 3e kerstdag bestaat, waarom zou er dan geen nulde kerstdag zijn. Gisteren dus, want vandaag is het 1e kerstdag. Die nulde dag was zo’n dag van eigenlijk binnen hangen. Beginnen in het nieuwe boek, kacheltje aan en een soort van plezierige lamlendigheid. “Niks ervan”, zei mijn gade, “je moet er even uit.” Wandelschoenen aan, met daarin speciale warmhoudsokken. Daar zit een of ander vezeltje mee ingeweven, dat wonderwel mijn doorgaans zo’n koude voeten enigszins op temperatuur houdt. Jack aan, muts op, das om. De kou in. Het wordt geen uitputtingstocht, maar na een halfuurtje belanden we in een plezierig koffiecafeetje aan de rand van de benedenstad. Prima koffie daar, evenzo  de appeltaart. Twee tafeltjes verderop zitten twee jonge vrouwen in druk gesprek. Er is helaas te veel geroezemoes om hun conversatie te volgen. Maar wat wel te volgen is, is hun lichaamstaal en die klinkt vele malen harder dan hun woorden. Ik zie hoe de ene de ander probeert te imponeren. Er worden veelvuldige haren naar achteren gegooid, de ogen knipperen in een nauwelijks bij te houden tempo en op de meest onverwachte momenten worden wenkbrauwen tot onvermoede hoogtes opgetrokken. Ook de schouders spreken hun woordje mee. Voor mij is het duidelijk, de een probeert met haar lichaam de ander steeds het zwijgen op te leggen. Wat dat betreft is het een vrij eenzijdig gesprek. Wel is het zo dat de gebaren van de zwijgzaamste onmiddellijk door de ander worden overgenomen en verhevigd. Armen gekruist, handen gevouwen en hup het haar nog verder naar achteren gegooid dan de ander deed. De lichaamstaal van de ene maakt ook een  nog al bestuurde indruk. Of het een aangeleerde taal is, net iets te nadrukkelijk gearticuleerd en te modieus. Net zo als op tv waar je geen prettige kerstdag of zalig kerstfeest meer hoort maar vooral een schreeuwerig MERRY X-MAS. Misschien is dat ook wel wat die twee jonge vrouwen tegen elkaar zeiden.