Lezen

Voor het eerst sinds maanden heb ik weer eens met F. afgesproken. Te lang, veel te lang geleden was ons vorige afspraakje. Zij heeft het te druk en dan ook nog werk dat zich afspeelt als andere mensen vrij zijn, de avonden. Rond theetijd ontmoeten we elkaar bij Lux. En we praten over wat ons de laatste maanden zoal heeft bezig gehouden. Als we na anderhalf uur opstappen, lopen we samen nog even de aanpalende boekhandel binnen. Ik weet dat F.  veel leest.  “Het is het enige wat mij nog een beetje op de been houdt en ik neem nauwelijks tijd om boeken te kopen.” F. vertelt me dat ze sommige boeken wel 4 of 5 maal herleest.  “Het is telkens of je weer een nieuw boek leest, ander dingen vallen je op, er worden nieuwe lijnen duidelijk.” Ik zelf heb maar een boek ooit herlezen: ‘Het grote avontuur’ van Alain Fournier. Ik las het aan het eind van mijn middelbareschooltijd, tientallen jaren geleden en een paar jaar geleden las ik het nog eens op vakantie in Frankrijk, vlak bij de plaatsen waar de schrijver het verhaal gesitueerd had. Vind ik toch altijd heel aardig, een boek te lezen vlak bij de plaats waar het zich afspeelt. Is er in Engeland dit jaar niet van gekomen. Amsterdam en de Baltische landen hebben weinig van doen met het grensgebied tussen Engeland en Wales.
Thuis vraag ik Gade of ze veel boeken heeft herlezen. Nee dus, maar zij bevestigt F.’s opvatting dat het is of je een nieuw boek leest.
Ik kan mij er niet toe zetten een boek te herlezen, behalve die ene keer dan. Er zijn nog te veel boeken die ik niet eens een keer heb gelezen. En misschien ben ik ook wel bang dat het herlezen van een boek een herhaling van zetten is en door het mogelijk te vluchtig lezen er net niet uithaal wat Gade en F. wel lukt. Nee, ik hoef een boek niet over te doen, net zo min als mijn leven. Kon ook wel eens tegenvallen.