We gaan naar de bioscoop. Het is een Russische film. ‘Leviathan’. Nee, ik ga de film hier niet navertellen. Maar het is het aangrijpende verhaal van de strijd van de eenling tegenover de corrupte almacht. Niet voor niets is het Bijbelboek Job een inspiratie geweest voor de filmmaker Andrej Zvjegintsev. Een eenling verliest de strijd tegen het almachtige en op het eind toch onaantastbare monster Leviathan. Het karkas ervan ligt schijnbaar verslagen aan de rand van het bestaan van de eenling, maar blijkt als het er op aankomt onoverwinnelijk.
De film is tot stand gekomen met steun van een fiks aantal Russische ministeries. En dat terwijl de kritiek op het systeem van een zich kapot drinkend Rusland er toch duimendik opligt. Je gaat haast denken dat de staatssteun gegeven is op een ander scenario, dat al filmend is aangepast aan de echte bedoelingen van de maker. Want de film houdt de Russische samenleving een spiegel voor die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Corruptie, machtswellust, onderdrukking, de rol van de kerk en drank, heel veel drank.
Het is of ik zelf 140 minuten lang weer in Rusland ben. Het kantoor van de burgemeester lijkt als twee druppels op de bureaus van gezagdragers die ik daar bezocht. Ik ruik Rusland weer. En ik zie als het ware mijn inmiddels aan de drank overleden Russische collega weer, die elke gelegenheid aangreep om te vragen of ik bier, wodka of wijn wilde. Voor hem reden om er, ook als ik weigerde, eentje naar binnen te slaan. Ad fundum, want wodka nip je niet.
Het is een triest, maar waar verhaal dat in de film over Rusland verteld wordt. Een wankelend land, dat zelf Leviathan, het monster, lijkt te zijn, maar ook nog niet weet dat het door dat zelfde monster vernietigd zal worden en de kans loopt achter te blijven als een afgekloven karkas aan de rand van het bestaan.