Levensvervulling

De opgave van de kruiswoordtest in mijn lijfblad van vandaag voor 7 verticaal luidt: “smalle vaak droge sloot”. Zeven letters. Ik heb de eerste letter al. Een g. Ik vul die aan tot ‘greppel’. Hoe lang heb ik dat woord niet gehoord, maar als ik het langzaam zachtjes voor mij uitspreek geniet ik van de klank. Ergens ver weg heeft het verborgen gelegen. Nu is het weer ontdekt, wakker gekust. Wat een prachtig woord: greppel. De sleutel naar een herinnering van jaren her. Op een van onze toen traditionele wandeltochten op paaszaterdag naar familie in de buurtschap V daagden wij een neef van mij uit over een greppel te springen. Doorgaans droog volgens de kruiswoordopgave, maar dat jaar na wat overvloedige regenval met een te verwaarlozen  laagje water. Met gemak sprong mijn neef naar de overkant, maar de steile wand gaf hem onvoldoende grip. Hij kukelde terug richting bodem van de greppel. In mijn herinnering was hij door en door nat. In waarheid, maar wat is echt na tientallen jaren, zullen het slechts een paar natte voeten geweest zijn. Herinneringen zijn onbetrouwbare getuigen.
Greppel. Het woord brengt ook een gedicht van Ida Gerhardt in herinnering. Een gedicht uit de bundel Vijf Vuurstenen, waarin zij de bron van haar dichterschap door het horen van een woord beschrijft:
Biografisch 1

De taal slaapt in een syllabe
en zoekt moedergrond om te aarden.

Vijf jaren is genoeg.
Toen mijn vader, die ik het vroeg,

mij zeide: ‘dat is een grondel’,
– en ik zàg hem, zwart in de sloot –

legde hij het woord in mij te vondeling,
open en bloot.

Waarvoor ik moest zorgen,
met mijn leven moest borgen:

totaan mijn dood.

Vijf jaar oud en dan een woord toegefluisterd krijgen en weten dat vanaf dat moment het woord bij jou onderdak zoekt en vindt.En niet zo maar even. Het woord is een vondeling en jij weet dat je zijn verzorger wordt, het zult koesteren, beschutten, beteugelen, zijn gang laten gaan, onontkoombaar, totaan  je dood.
Grondel, greppel.