Leo

Het gaat niet goed met Leo. Leo is de kat van een vriendin. Vriendin had het me al door de telefoon vertelt dat het de laatste dagen sukkelen met hem was. Hij vrat niet meer, dronk niet meer. Terwijl eten toch altijd zijn grootste hobby was geweest. De dierenarts had hem antibiotica en een pijnstiller voorgeschreven. De medicijnen hadden zijn levendigheid niet erg positief beïnvloed.
Toen ik binnen kwam lag er een paar kilo kat lamlendig in zijn mandje. Hij reageerde niet op mijn komst, terwijl hij anders toch altijd een wat afwerende houding aanneemt. Ik behoor duidelijk niet tot zijn ‘inner circle’. Nu merkt hij niet eens dat ik even bij hem kom kijken. Hij lijkt te druk bezig. Ik kan niet uitmaken of dat is met ziek zijn of met overleven. Hij reageert niet. Duidelijk is dat Leo het druk heeft met zich zelf. In alle stilte en volmaakt ontoegankelijk. Later op de avond  lijkt er zo waar leven in het stille beest te komen. Hij komt uit zijn mandje, geeft even aan te dat hij naar buiten wil, maar besluit onmiddellijk aan zijn eigen wens geen gehoor te geven en op het matje naast zijn mand verder te gaan liggen wachten op wat er in hem gebeurt. Katten zijn in het moment. En voor Leo is dat moment nu even helemaal niks. Leo, zo dol op voedsel, kan niet schelen wat, negeert zelfs het door Zoon van Vriendin aangeboden voedsel. Leo hoeft niks meer. Leo wil met rust gelaten worden. Hij kruipt weer terug in zijn mandje.
Als katten sterven zoeken ze de eenzaamheid op. Leo blijft nog onder de mensen. Heeft zelf de hoop dus nog niet helemaal opgegeven.
Toen Leo vanuit het asiel bij Vriendin kwam wonen zei het asiel dat Leo drie jaar was. Dat is drie jaar geleden. De dierenarts zegt dat Leo in ieder geval ouder is dan 10. Ouderdom is ook al geen factor die een spoedig herstel bevordert.
Vanochtend bel ik Vriendin  om te vragen hoe Leo de nacht is doorgekomen. En ziet Leo heeft weer wat gegeten en gedronken. Een kat heeft niet voor niets negen levens!