Lekeu

Ik weet niet precies meer welke vakantie het was. Als je een fiks aantal keren in Frankrijk bent geweest, ga je ze door elkaar halen. Laat staan dat je nog weet welk jaar het precies was. Een fotoarchief met plaats en data heb ik nooit op orde kunnen houden. Dus terugzoeken kan ook niet meer. Het zal begin jaren 90 geweest zijn dat ik met Gade een soort Tour de France maakte. Via Normandië zakten we af naar Bordeaux en zelfs nog zuidelijker naar Lourdes. Via de Pyreneeën kwamen we in de Drôme terecht en via de Vercors trokken we weer huiswaarts.
In de Drôme, maakten we een langere stop  dat jaar. Net als het jaar daarvoor of daarna. Herinneringen vloeien in een. We verbleven dan bij een oude  kennis die daar zijn domicilie gekozen had na zijn Nijmeegse carrière en daar nog als zangdocent werkzaam was. Hij woonde in een soort boerderij-kasteeltje met een gigantische lap grond. Wij stonden in het park direct naast zijn huis. Te gast waren in een van die jaren ook twee zoons van zijn partner en hun vriend, samen vormden die het Trio Atlantique. Twee van hen traden ook geregeld als duo op, viool en piano. Ons tentje stond pal onder het raam van de muziekkamer waar geregeld gerepeteerd werd. En bijna niets is mooier dan wakker worden in tentje, terwijl de dag zich als weer stralend mooi aankondigt en er uit het raam van de muziekkamer viool- en pianoklanken opstijgen. Modéré, passionné. lent et animé. Zij speelden Lekeu (1870-1894), een sonate voor viool en piano. Het waren dagen vol muziek, zon en vriendschap en gezellig samen zijn. En ondanks het feit dat het gezelschap Amerikaans, Nederlands en Zwitsers was, was het geheel ook zo Frans als het maar kon. En Belgisch was het ook, want Lekeu kwam daar vandaan.
Afgelopen maandag was ik bij een concert van de Stichting Kamermuziek. Alina Ibragimova en Cédric Tiberghien speelden drie sonates. Een was er van Lekeu. En zelfs zonder mijn ogen dicht te doen, lag ik weer in een tentje in een Franse parktuin.