Leesvoer

Het schiet niet op. Ik ben verkeerd bezig. Ik mag graag in een boek duiken en mij dan identificeren met een van de personages. Ik heb dan het gevoel dat ik naast mijn daagse leven ook in dat boek leef, in een wereld die de auteur voor mij getekend heeft en die ik dan zelf mag inkleuren. Het gebeurt niet zelden dat een boek bijna de werkelijkheid lijkt over te nemen. Dat had ik onlangs bij het lezen van ‘Veldheer Banner’ van Marie Kessels waarin ik kennismaakte met een door zijn vriendin beschreven parkinsonpatiënt. De identificatie lag voor de hand en als ik het er met Gade over had waarschuwde zij mij dat ik mij moest blijven realiseren dat ik Banner niet was en ook nooit zou worden. Ik had de neiging veel van wat ik meemaakte met Banner-ogen te bekijken terwijl ik weet dat ik veel meer op die van mijzelf moet vertrouwen.
Dat overheersende meegevoelen heb ik ook geregeld in mijn dromen, die zo waar lijken te zijn dat ze vaak mijn stemmingen bepalen en het mij soms moeite kost weer in de stemming van alledag te komen. Maar op de bijsluiter van een van mijn medicijnen lees ik dat dromen, ja zelfs nachtmerries in het rijtje bijwerkingen staan. Dat zal het dus wel zijn.
Maar ik begon te zeggen dat ik verkeerd bezig ben. Ik ben in drie boeken tegelijk bezig. Dat houdt in dat geen van die boeken eigenlijk de aandacht krijgt die ze ieder voor zich verdienen. Ik laat personages uit het ene boek bijna een  rol spelen in het ander boek en moet mij steeds weer nadrukkelijk realiseren wie nu in welke roman thuishoort. De die boeken liggen verspreid door het huis en de kamer waar ik ben bepaalt waar ik in verder lees. Natuurlijk is het ‘probleem’ makkelijk op te lossen. Ik moet nu gewoon voor een boek kiezen. Dat ene waar ik net in begonnen ben, dat kan nog wel wachten. De ander is een pil van bijna 1.00o pagina’s, waar ik al een eindje ben. En eigenlijk zijn dat vijf romans in een band. Ik denk dat ik maar verder ga in Griet op de Beeck’s ‘Het Beste Wat We Hebben’. Het andere leesvoer moet maar even wachten.