Leegte

“Maar morgen zie ook  Harrie weer. Benieuwd of ze me nog terug kent.” Zo eindigde ik mijn vorige blog, nu twee dagen geleden. Toen wist ik nog niet dat Harrie, onze mooie kat, het raadzaam had gevonden om de kuierlatten te nemen. Misschien had zij wel genoeg van de regelmatige aanvallen die ze van Moos, onze dominante buurkat met hartfalen, kreeg te verduren. En dacht ze als de baas en het vrouwtje denken zo maar drie weken weg te zijn, dan kan ik er ook wel vandoor gaan, wie weet of zij ooit nog terugkomen. Ik ga de wijde wereld in. Zij had vast niet door hoeveel verdriet ze ons daarmee aandeed. Ik had me er al danig op verheugd om haar weer te begroeten, haar op mijn schouder te zetten en met kopjes duidelijk gemaakt te krijgen dat ze blij was mij weer te zien. Haar zachte vacht te aaien en haar stevig te knuffelen. Als teken van genegenheid zou zij dan niet al te hard haar klauwen in mijn schouder zetten en zou ik haar op mijn nek luid spinnend door het huis voeren. Spinnend, zowel zij als ik.
Maar als ik, terug van vakantie, de voordeur open draai is er alleen maar leegte. We hebben intussen te horen gekregen dat Harrie al twee nachten de hort op is en geen enkele teken van leven heeft gegeven. Niks geen Harrie om ons te begroeten. Het is of haar afwezigheid ons tegemoet straalt, of er een hapje uit een compleet beeld is genomen, of het knaagt. Of op elke muur, in elke kamer met grote letters geschreven staat: HARRIE IS WEG!
Natuurlijk weet ik ook wel dat Harrie maar een kat is, maar het is wel mijn kat. Mijn schoonheid die mij vergezelde en gezellig over het toetsenbord liep als ik bezig was, belangstellend keek hoe een vel uit de printer rolde en vervolgens naar de koelkast liep en daarmee duidelijk maakte dat hij zin in een schoteltje kattenmelk had. De op Harrie gestoelde reflexen moeten nu slijten.
Zij is als vermist opgegeven bij de dierenambulance, bij amevedi en de site ‘kat kwijt nijmegen’ Nu is het wachten en van tijd tot tijd in de tuin ‘HarieHarrieHarrie’ roepen in de hoop dat.