Leeg

Het smartlappenkoor waar ik elke veertien dagen in zing is vanmiddag weer aan het nieuwe seizoen begonnen. Het is een koor waar de gezelligheid voorop staat. Grootse zangprestaties worden niet geleverd en ook niet verwacht. Twee maanden geleden sloten we het vorige seizoen af. Traditioneel drinken we dan wat met elkaar, er is een bitterballetje en we wensen elkaar een goede vakantie. Bestemmingen worden uitgewisseld. Het koor is gemiddeld dichter bij de 70 dan bij de 50. Meest vrouwen en een handje vol mannen. Vandaag kwamen ze weer bij elkaar. Iedereen was er. Bijna iedereen. Vorige week kwam het bericht dat een van onze mannen was overleden. Een maand geleden liep hij nog de Vierdaagse, maar vrij plotseling had zijn ziekte toch harder toegeslagen dan iedereen, hij zelf incluis, had gedacht. Eind vorige week was zijn uitvaart.
In het koor was hij mijn buurman. Ieder heeft daar zo’n beetje zijn of haar vaste plaats. De mannen staan op de achterste rij. Er wordt bijna net zo veel gekletst als er gezongen wordt. Gezelligheid voorop, nietwaar. Vandaag bleef de plaats naast mij oorverdovend leeg. Uit niet geregisseerde piëteit bleef zijn plek onbezet. Hij zong nu in een ander door ons nog niet gehoord koor. Hemelse muziek, zonder een wanklank of verkeerd getroffen toon. Wij bleven bij ons smartlappenrepertoire. Oubollige, vaak larmoyante teksten over verdrietige zaken, maar ook met eenvoudige metaforen over de vergankelijkheid van het leven en een oproep er toch maar van te genieten. Dat het leven een mallemolen is of een reuzenrad, dat als een rad van fortuin de ene en dan weer de andere kant op wijst. Teksten die meestal mijn ene oor in gaan om er bij het andere weer uit te komen. Vanmiddag lijken sommige teksten toch wat meer inhoud te krijgen.
In de pauze toosten we op onze overleden zangkameraad. We zingen weer verder, maar de plaats naast mij blijft vanmiddag leeg.