Leeftijd

Ik maak mijn dagelijkse expeditietje naar de grootgrutter. Gewapend met mijn boodschappentas op wieltjes  begeef ik mij min of meer strompelend op weg. In de loop van de jaren zijn de passen kleiner geworden. Mijn benen volgen de  gegeven bevelen steeds minder op. Ik loop als de oude man die ik ook ben. Niks mis mee, met ouder worden, laat dat duidelijk zijn, maar het bewegingsapparaat is niet meer wat het geweest is. Bij de winkel aangekomen zet ik mijn boodschappentas in het winkelwagentje. Het wagentje gebruik ik dan stiekem als een crypto-rollator. Loop een stuk makkelijker. Ik slinger via mijn gebruikelijke route door de winkel, via de groente naar de kaas en vleeswaren, de melk en yoghurt. En dan wordt het weer even zoeken naar waar die dingen staan die je niet elke dag nodig hebt. Op sommige dagen wordt er van alles te proeven aangeboden. Een mini-lunch van een blokje kaas, plakje worst en stokbrood met tartaar. Deze keer niets van dat alles. Niets dat het winkelbezoek veraangenaamd, zelfs geen bekende om even een praatje mee te maken. Uitzonderlijk. Ik reken af op het scanplein. Geen steekproefcontrole die een reep chocolade oplevert. Niets. Als ik de winkel verlaat schiet een jonge vrouw, misschien nog wel een meisje, mij aan. Ik ben op de leeftijd gekomen dat voor mij alles onder de 30 op 16 lijkt. Ze vraagt of ik even tijd heb voor een enquête. Ze zit op de hogeschool en doet een onderzoek naar winkelgedrag. Ik stem van harte toe. Een beetje enquête is aan mij wel besteed. Ik krijg een tablet in handen gedrukt en beantwoord braaf de vragen. Dan ook nog wat persoonlijke vragen. Of ik een man of vrouw ben en wat mijn leeftijd is. Ik bedwing mij om haar op voorhand te vragen: “Raad eens?” en zeg dat ik dat een te flauwe vraag vind. Toch, ijdeltuit, vraag ik haar te schatten. Ze kijkt moeilijk. “Ik zit er altijd ver naast. Vooruit: 57!” “Je hebt me zeker niet zien lopen”, antwoord ik haar. “Tien jaar erbij?” probeert ze. Ik laat zien wat ik op de tablet invulde. “Dat zou je toch echt niet zeggen.”
Wat kunnen jonge vrouwen toch complimenteus en beleefd zijn. Ik loop een stuk makkelijker naar huis.