Lear

Ik zag King Lear. Gisteravond in de schouwburg. De zaal beneden zat bijna vol. De balcons waren afgesloten. Er wordt dan wel eens geklaagd dat er in de schouwburg te weinig theater en te veel amusement is, maar als er dan een prachtige voorstelling staat, hoeven de balcondeuren niet eens open. Niet meer zeuren, mensen, denk ik dan, maar komen. Ik durf dat te zeggen, ondanks het feit dat ik ook veel te weinig ga. Mijn bloggende neef ziet alles, bijna alles. Hij werkt bij een theatergezelschap en zijn vrouw is schouwburgdirecteur. Dan is het logisch dat je veel ziet. Dan is het gewoon je werk. En werk mag leuk zijn, zei ooit een chef mij toen ik hem vertelde dat ik genoot van de vele buitenlandse reisjes die ik arbeidsmatig maakte.
Lear vindt zijn werk niet meer leuk.  Hij wil er van af. Hij heeft genoeg van de last van het koningschap. Titel en aanzien wil hij nog wel houden, maar het werk, nee. En bovendien begint hij last te krijgen van zijn opkomende gekte. Een demente oude koning. Het zal nog eeuwen duren voor Alzheimer zijn naam geeft aan daar waar Lear aan lijdt.
Meer dan drie uur duurt het stuk. Het is een integrale versie met plots en subplots. In de rij precies achter mij zit, naar ik aanneem, een mijnheer met lange benen, die zijn draai niet kan vinden. Hij schopt bij voortduring tegen mijn stoel. En gaapt omstandig en luid. Lear heeft hem duidelijk niet te pakken. Ik wenste Lears macht te hebben en mijn stoelenschopper te kunnen verbannen.  Maar ik lijk in niets op Lear. Heb geen koninkrijk en geen drie dochters. Ja, er is een overeenkomst. Ik ben oud, hoe zeer sommigen dat ook tegenspreken. Maar zelf weet ik beter.  Shakespeare legt Lear die mooie zin in de mond dat wij opgelucht naar de dood kruipen. Ik parafraseerde dat al lang geleden met het enige wat ons mensen bindt is dat we met de zelfde snelheid op het einde afstormen: 60 seconden per minuut.
Het gaat mij verder goed. Ik moet mij haasten naar mijn fitnessuurtje.