Lazarus

Wat een verschil met vorige week. Zeven dagen geleden lag ik nog stevig verankerd in het ziekenhuis. Ik was patiënt. Niks meer. Ik slalomde van onderzoek naar onderzoek. Onderging testen waarvan kort daarvoor gezegd was dat ik die, gezien mijn constitutie, eigenlijk niet anders dan met een niet gering of te groot risico, aan zou kunnen. Bereidwillig bood ik mijn rechterarm aan als er weer bloed geprikt moest worden. Mijn linkerarm moest gespaard blijven voor een mogelijk ooit noodzakelijke dialyse. Regeren is vooruit zien. Een week geleden waren er ook gesprekken met gespecialiseerde  teams en leek mijn leven zich alleen nog maar af te spelen in de schaduw van mijn falende organen. Ik slikte braaf de aangepaste medicijnen en kreeg, als ware het een toverdrank, drie zakken nieuw bloed toegediend. Minder dan vijf dagen geleden kwam er nog een finale test. Die maakte duidelijk dat ik weer voldoende hersteld was om naar huis te mogen! Voldoende hersteld≠beter. Daarvoor zijn sommige organen te ver heen.
De laatste weken voor mijn opname kwam ik met moeite de trap naar boven op. Als ik de vijftien treden had overwonnen duurde het enige tijd voordat mijn ademhaling zich weer enigszins genormaliseerd had en ik mij niet meer zwabberend op mijn benen tegen een muur staande moest houden, nauwelijks nog in staat een woord uit te brengen. Ik was benieuwd hoe het mij nu zou vergaan als ik de trap op moest. Het was een spannend soort examen dat ik met redelijk gevolg aflegde. Ik kwam zonder al te veel gesteun en gehijg boven aan. Iets wat ik al weken niet meer had meegemaakt.
Bijna twee weken geleden dacht ik nog serieus dat ik op sterven na dood was. Niet dat ik dat wilde, maar de slechtste scenario’s hielden die mogelijkheid zeker open. Gade en ik spraken daar lang en intens met elkaar over.
Vandaag ben ik voor het eerst sinds weken weer naar mijn senioren aquafit geweest en met mijn driewielfiets naar de kapper.
Gade noemde mij vanochtend niet voor niets haar Lazarus.(Joh.11)