Latijn

Over een paar dagen, 15 augustus precies, is het Maria ten hemelopneming. Nee, van mij nu geen theologisch betoog over dit fenomeen. Sommige dingen moet je gewoon maar durven geloven. Al lijkt het mij een vrij eenzaam bestaan voor de Heilige Maagd nu zij als een van de weinigen met lichaam en ziel in de hemel is. Het is iets dat, naar ik meen, alleen ook haar zoon  ten deel is gevallen. Maar in 1950 heeft paus Pius XII het tot dogma verklaard. Einde discussie. In de bijbel is over haar hemelvaart niets te vinden, maar evengoed blijft het een mooi verhaal waar je van alles bij kunt voorstellen.
Vanochtend werd in mijn kerk al aandacht besteed aan Maria’s hemelvaart en werd het Salve Regina gezongen, een antifoon in het Latijn. En zo klonk weer eens het oude vertrouwde Latijn van mijn kerk van toen in mijn kerk van nu. Ik maakte een sprong in de tijd. Het was of ik weer in mijn oude al lang afgebroken kerk van toen zat. In de tijd dat de priester nog met zijn rug gekeerd naar het volk in het Latijn voorging. Ik begreep toen niets van die taal, maar elk woord, elke syllabe verankerde zich toch in mij en nog steeds, een mensenleven verder, kan ik heel veel van die teksten met enige hulp weer citeren. En tijdens het zingen van die wondere woorden rook ik weer hoe het was toen ik dicht tegen mijn moeder aan zat op de harde houten bank en naast haar knielde en net over de rand heen kon kijken en hoorde van mea culpa, mea maxima culpa via dominus vobiscum tot ite missa est.
Dat was in de tijd dat ik op kinderlijke wijze geloofde en mij nergens over verwonderde, laat staan dat ik ergens over twijfelde. Soms denk ik dat gevoel eigenlijk nooit is overgegaan. Het credo heeft een nieuwe taal gevonden.